April – Juni 2015 | Stichting Poezensnuitjes

5 juni 2015

Gastgezin Angela

Lucy en haar ukjes.

Toen Lucy met haar ukjes bij mij in de opvang kwamen, was Lucy bang en apathisch.

Ondanks haar angst leek ze te begrijpen dat ik het beste wilde voor haar en haar kindjes.

Want vanaf dag een mocht ik haar kindjes pakken zodat ik hun oogjes kon zalven en hun medicijnen kon geven.

Net of ze aanvoelde dat ik haar kindjes wilde helpen, en of ze wist dat haar kindjes ziek waren, en dit het beste voor hun was. Zo bijzonder dat ze dit toeliet.

11391442_447020772139112_3650185153596979349_n

De eerste dagen heb ik Lucy dan ook verder gelaten en het enigste wat ik deed was tegen haar praten ik vertelde zelfs aan haar wat ik ging doen met haar kindjes.

Ze liet het allemaal toe, ook toen haar kindjes die de namen Laura, Lars en Luuk hebben gekregen door de kattenkamer mochten lopen.

11261817_448772771963912_1582976336449544832_n

11295798_448772775297245_8646964628793825241_n

11391276_448772778630578_5472662470871153193_n

Lucy ging na een tijdje ontspannen, en ze schonk mij haar vertrouwen. Ik mocht haar aaien, en ik had alle vertrouwen in haar dit liet ik merken. En zij voelde dit. Ik vertrouwde haar zo dat ik de bench heb open gezet zodat Lucy samen met haar drie schatje vrij kon rondlopen in de kattenkamer.

Ik heb begin bleef ze onder het bed liggen, ook nu liet ze toe dat ik haar kindjes vastpakte en verzorgde.

En vandaag 4 juni kwam ze voor het eerst onder het bed uit , en kwam ze een aaitje halen, ik kreeg zelfs kopjes van haar.

Zo ontzettend mooi als een opvanger je vertrouwen schenkt, en haar dankbaarheid toont.

Met de ukjes van lucy gaat het erg goed, ze groeien als kool, eten goed, en weten zelfs de kattenbak al te vinden.

Met hun oogjes gaat het ook al een heel stuk beter, en Luuk is niet meer benauwd.

Ik geniet met volle teugen van dit viertal.

En ik ben blij dat ik ze met mijn liefde heb kunnen helpen.

***

20 mei 2015

De laatste maand is een heftige maand geweest.
Het begon ermee dat mijn eigen snuitje Kaya ziek werd. Kaya is 7 jaar terug bij mij geboren nadat we haar hoogzwangere mama van straat hadden gehaald. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht en ik besloot al snel om haar zelf een gouden mandje te geven. Kaya en ik hebben een hele bijzondere band, ik noem haar ook altijd “mijn hartsvriendinnetje”.

Maar nu was mijn meisje ziek en het ging steeds slechter met haar. Ze is onderzocht door de dierenarts en ik kreeg medicatie mee, maar ze bleef achteruit gaan. Ze at en dronk niet, waardoor ik haar moest dwangvoeren en een aantal keer per dag infuus geven. Ze had het erg benauwd en kreeg steeds hoestbuien.

Weer naar de dierenarts, er werd in haar keeltje gekeken, maar niets was te vinden. Inmiddels gaf ik haar ook ’s nachts infuus, ik zag haar achteruit gaan.

Weer naar de dierenarts, röntgenfoto’s laten maken, waarop te zien was dat er iets niet helemaal goed was. We werden doorgestuurd naar een gespecialiseerde kliniek waar opnieuw röntgenfoto’s werden gemaakt en een endoscopie.
Daaruit bleek dat mijn meisje een flinke bronchitis had, een lichte longontsteking en verdikte lymfeknopen rond haar hart en longen. Met nieuwe medicatie zijn we weer naar huis gegaan.

Maar helaas sloeg deze medicatie niet aan, mijn meisje bleef zich heel erg ziek voelen. Opnieuw naar de dierenarts, en nu kreeg ik drie verschillende injecties mee die ik haar dagelijks moest geven, 10 dagen lang.
In het begin onderging ze dit zonder problemen, maar al snel begon ze zich beter te voelen en werd het steeds moeilijker haar de injecties toe te dienen.Een kwelling was het, ze liep steeds voor me weg, vond me niet lief meer. Maar ik moest het haar geven, want ze moest beter worden!

Gelukkig hielpen deze injecties heel erg goed en zag ik dagelijks meer van mijn Kaya terugkomen. De eerste keer dat ze weer tegen me begon te kletsen was ik gewoon ontroerd, mijn lieve kletsmajoortje was weer terug!
Inmiddels is Kaya weer helemaal de oude, maar alles bij elkaar heeft het drie weken geduurd, drie weken waarin ik dag en nacht met haar bezig was, drie weken vol zorgen!
Ik ben zo blij dat ze nu weer helemaal beter is.

Maar ondertussen gingen de stichtingswerkzaamheden ook gewoon door. Vele telefoontjes en mailtjes die beantwoord moesten worden, ook spoedmeldingen tussendoor waar direct hulp nodig was. Dus moest er ook direct iets geregeld worden.
Dan is het even de knop omzetten en doen wat je moet doen. En dan ook nog meerdere snuiten die ik tijdelijk opgevangen heb.

Net nadat Kaya weer beter werd, en je denkt eindelijk weer nachtrust te krijgen, komt er een melding van vier moederloze kittens, drie uurtjes jong. Natuurlijk helpen wij die, dus we hebben ze meteen opgehaald. Maar dat betekende dus wederom nachtdiensten, om de twee uur voeden dag en nacht.

Gelukkig hebben wij een geweldig team binnen Stichting Poezensnuitjes, hoofdknutselsnuit Mareille nam direct samen met mij het co-ouderschap op voor de moederloze kittens, secretaris Ingrid nam de kleintjes een paar keer voor de nacht mee, zodat ik een nachtje kon slapen en penningmeester Marina kwam speciaal hierheen om te helpen met de kittens.
Zonder hen had ik het niet gered, want na drie weken voor Kaya zorgen, de meldingen regelen en alles voor de stichting wat gewoon doorgaat, was ik aan het eind van mijn latijn.

Inmiddels ben ik weer bijgetankt, Mareille en ik verzorgen nog steeds samen onze “smeltijsjes” en dat gaat geweldig goed. Ondanks het vele werk wat de kittens ons geven, krijg ik ook positieve energie door die kleine hummeltjes. Het is prachtig mooi en zo dankbaar om vier van die kleintjes, zo teer en vatbaar op te zien groeien naar leuke lieve gezonde snuitjes. Zij laten me zien waarom ik zo van mijn “werk” hou.

Groetjes Bianca

Een reactie plaatsen