Onze gastgezinnen vinden het altijd geweldig om updates te krijgen over hun exopvangers.
Wij willen jullie delen in dit plezier en daarom hebben we deze rubriek gemaakt.
Verhalen en foto’s van exopvangers zijn dus altijd welkom.

11 mei 2021
Monster, Ruby en Otje

19 februari 2021
Simba en TomPoes (Pjotr en Puma)

1 november 2020
Santos

Hoi pleegvrouwtje Sanne, eventjes een berichtje van mij Santos 😺 Alles gaat goed met mij hoor. Mijn personeel zorgt goed voor me ik eet me buikje rond hoor hier met mijn eigen voer en dat van Indy ook 😋 Maar van Sandra mag ik dat niet meer doen, ik snap dat niet helemaal, dus Sandra geeft ons nu maar los van mekaar eten en als Indy haar eten krijgt moet ik terug naar mijn eigen bakje. En de gang op.

Ik slaap elke nacht bij Sandra op bed vind ik zo gezellig en ik ben ook al een paar x onder de dekens gekropen 😻 lekker warm hoor en ik ben gek op knuffelen ’s nacht en ik vind het dan ook niet erg als Sandra me “kusjes” ( zei zegt dat het dat zijn ) geeft overdag vind ik dat maar eng hoor.

Indy vind mij heel lief maar toch best heel druk zegt ze Sandra noemt me ook wel eens stalker, nou moe, wat is dat nou weer ik wil gewoon gezellig bij Indy op d’r bak als ze erop zit en dan lig ik recht voor het luik ja dan krijg ik wel op mijn donder van haar maar de volgende x die ik het gewoon weer hoor, waar zij is ben ik. Balkon zit ik meestal als Indy er ook zit maar niet zo vaak alleen. 
Als Indy wordt geborsteld ben ik er als de kippe bij vind ik ook zo heerlijk 😻..
Nou Sandra stuurt je nog wat foto’s van me door zodat je kan zien dat ik uhh beetje gegroeid ben 😻

Doeiiii 🐾🐾 Santos

9 oktober 2020
Spook, Noutje en Pixel

Spook is intussen uitgegroeid tot een mooie volwassen poes die houdt van spelen, ondeugend zijn maar vooral ook knuffelen…… Ook vind Spook het heerlijk om lekker buiten in de afgesloten achtertuin achter beestjes aan te jagen of om lekker te chillen en te kijken wat de andere poezensnuitjes allemaal aan het doen zijn.

Natuurlijk bleven we in contact met Stichting Poezensnuitjes en we volgden de Stichting ook nauwlettend op Facebook. Hierdoor kwam het dat we een aantal maanden later wederom een ontzettend leuk en lief poezensnuitje tegenkwamen. We waren op slag verliefd…….keken elkaar aan en ja, ook deze poezensnuit wilden we graag een gouden mand bieden, dit zou ons huisje compleet maken, 4 poezensnuiten heerlijk……

Al vrij kort daarna volgde er een kennismaking per mail met pleegvrouwtje Bianca en werd de afspraak gemaakt dat we een klein maandje later, eind juni 2019, na onze vakantie, Noutje zouden ophalen en ook haar een gouden mandje zouden geven. Ze zou het vriendinnetje gaan worden van Spook (Zwartje), en de andere 2 snuitjes die we al hadden.

Tijdens onze vakantie kregen we een mail van pleegvrouwtje Bianca dat het niet zo goed ging met Noutje, ze had diarree en was gestopt met eten. We zouden dus nog even geduld moeten hebben met haar tot ze weer beter was en weer aangesterkt zou zijn. Dit was voor ons geen probleem, het gouden mandje stond voor haar klaar en zodra ze beter en aangesterkt was zouden we Noutje ophalen.

Helaas werd Noutje zieker en zieker. Elke dag medicatie en vele bezoeken aan tante Judith, de dierenarts, die erg veel geld kosten. We besloten om een inzamelingsactie te houden via Facebook om geld in te zamelen om de dierenartskosten voor Noutje te kunnen betalen. Dit heeft het ongelooflijke bedrag van ruim €1750,- opgeleverd. Overweldigend waren alle reakties en donaties, we waren zo blij, hoopvol en dankbaar…..

Maar toen, een gitzwarte dag. 29 juli 2019 in de avond….We kregen een mail van pleegvrouwtje Bianca dat Noutje overleden was. Ze had de diagnose FIP gekregen en hier is niet tegen te vechten. O wat een verdriet hadden we. Ook pleegvrouwtje Bianca was er helemaal kapot van. Toch moesten zowel wij als pleegvrouwtje Bianca verder. Noutje had, in overleg met ons, een mooi plekje gekregen in de achtertuin van Bianca, bij de vogeltjes, waar Noutje zo gek op was. Ook voor het geld wat we ingezameld hadden om de dierenartskosten voor Noutje mee te betalen werd een doel gevonden. Dit zou gestort worden in de Klaaspot, een spaarpot binnen de stichting die speciaal is om dure medicatie voor ernstig zieke poezensnuitjes te kunnen betalen. Een foto van Noutje staat bij ons ter nagedachtenis in de kast bij andere foto’s van poezensnuitjes van ons die over de regenboogbrug gegaan zijn. Wel werd door ons afgesproken dat als de rust een beetje teruggekeerd was dat wij een keer bij Bianca langs zouden gaan in Nijmegen om het verdriet te delen en om de laatste rustplaats van “onze” Noutje te bekijken.

Tijdens de koffie kwam er een bang, mager en ziekelijk poesje tevoorschijn die we op Facebook al een paar keer voorbij hadden zien komen. Ze had zich schuil gehouden toen wij binnen kwamen omdat ze zo angstig was. Ook dit was een diarree poesje en voor haar leventje werd ook gevreesd. Ach, wat een zielig hoopje ellende was dit poesje, de tranen schoten in onze ogen. Bianca keek ons aan en wij keken Bianca aan en eigenlijk hoefden we niks tegen elkaar te zeggen. Mocht het zo zijn dat dit poezensnuitje haar diarree zou overwinnen en weer gezond zou worden dan zouden wij Pixel, dit is haar naam, een zo als Bianca dit heel mooi verwoorde diamanten mandje geven. Natuurlijk zou Pixel onze Noutje niet kunnen vervangen, die zit diep in ons hart maar Pixel zou wel een heel mooi leven in een diamanten mand kunnen krijgen met onze andere poezensnuiten.

…….

30 september 2020
Jop en Jade

Ons nieuwe personeel wist vooraf dat wij helden op (witte) sokjes waren en veel geduld, tijd en aandacht nodig zouden hebben. Geluiden waren eng, dichtbij komen en aaien kon eigenlijk alleen als wij ons diner voorgeschoteld kregen. Stukje bij beetje voelden wij ons steeds meer op ons gemak, lieten wij ons steeds meer aaien want dat is eigenlijk best prettig! Wij doen alles samen, slapen, eten, op de kattenbak – niets gaat alleen!

 Wij zijn echte ontdekkers, jagers, boeven en knuffelkonten!

Jade een gezellig thuiswerk hulpje

Jop is een goedzak en een knuffelkont die laat het kaas echt van zijn brood eten door zijn zusje Jade. Zo nu en dan komt hij op schoot, maar het liefste ligt hij naast je op de bank tegen je aan. Aaien wilt hij het liefste onder zijn kin… ’durf niet te stoppen’ ! Ook loopt hij je vaak voor de voeten met als resultaat dat je bijna over hem struikelt.

Jop tijdens het gouden uurtje!

27 september 2020
Kiki&Lola (Rozalee&Lynah)

30 augustus 2020
Polle en Junior

 

.

14 augustus 2020
Pim en Sjaak (Zeno en Zjefke)

En hoe is het nu met….. Pim en Sjaak (Zeno en Zjefke)

Vijf jaar zijn de broers nu bij ons in huis en regeren zij de boel. Toen ze nog jong waren deden ze heel veel dingen samen en kropen ze lekker bij elkaar om een tukkie te doen, of gewoon lekker tegen elkaar aan te liggen, of voor een gezamenlijke wasbeurt. Dat is nu wel anders.

Eten doen ze nog steeds gezamenlijk en als ze even moeten wachten op hun brokjes lebberen ze elkaar nog wel even af, maar dan is het wel weer genoeg geweest. Als ze samen op het voeteneinde van ons bed liggen, of met ze tweetjes genieten van de warmte in de kas ‘gedogen’ ze elkaar min of meer.

Ik heb al eerder aangegeven dat Pim een lange afstandsloper is. Dat is hij nog steeds. Vooral bij lekker weer. Deze winter kroop hij ‘s avonds meestal lekker op schoot, maar nu het weer lekker warm is trekt hij er weer op uit. Hij laat zich niet tegen houden door slecht weer. Waarschijnlijk heeft hij wel z’n schuilplekken, maar het komt ook regelmatig voor dat hij kletsnat, mekkerend, binnen komt en zich dan eerst droog moet poetsen.

Ontmoetingen met andere katten lopen voor Pim niet altijd goed af. Hij heeft nog steeds niet door dat niet iedereen even aardig is. Het resultaat is dan een kras op z’n kop of weer een extra rafel in z’n oor. Een echte jager is hij zeker niet, maar als hij dan ook wat gevangen heeft mag iedereen het horen. We horen hem dan van ver aankomen met een soort krols gemiauw. En of het nu een rat is die hij gepakt heeft, of het kleinste ieniemienie muisje, hij maakt evenveel herrie.

Pim is een echte allemansvriend. Hij vindt alles en iedereen lief en aardig en andersom ook. Waar hij ook komt, iedereen moet hem even aaien of knuffelen. Zo heeft hij zijn vaste loopjes langs de buren waar hij kind aan huis is.

Bij Sjaak werkt het allemaal wat anders. Af en toe een knuffel is prima, maar op schoot? Ho maar. Daar staat tegenover dat hij altijd bij huis te vinden is en het heerlijk vindt om geaaid te worden, door zijn baasjes dan. Van vreemden moet hij niet veel hebben en gaat hij dan ook liever uit de weg. Ook Sjaak wil nog wel eens een lekkere muis vangen. Liefst ‘s nachts, als we liggen te slapen. Hij brengt de muis dan mee naar de slaapkamer om er luidruchtig mee te gaan spelen. Soms weten de muizen te ontsnappen en mag de baas op jacht.

Sjaak heeft de boel aardig op stelten gezet met een onhandige actie. Een buitenmuur moest opnieuw gestuukt worden en daarom waren ventilatieroostertjes verwijderd. Op een gegeven moment hoorden we hem blèren. Een voorpoot zat tot aan een oksel vast in het gat. Er was geen beweging in te krijgen. Porren met een stokje en het gat groter bikken werkten averechts. De stress werd alleen maar groter. Ook Pim kwam op z’n geschreeuw af en begon lekker mee te blèren. Ook wij begonnen te stressen en wisten echt niet wat te doen. Sjaak had duidelijk veel pijn, maar wat te doen. Ik bedacht toen om de dierenarts te bellen met de vraag om Sjaak een roesje te geven. Het woord “dierenarts” deed wonderen en Sjaak kwam kwam gelukkig zelf los. Hinkend kroop hij weg onder een struik. Gelukkig zijn katten taai en viel de schade mee. Sterker nog…… een half uur later zat hij weer vast in hetzelfde gat! Ik was toen wel een beetje boos op ‘m. Gelukkig kwam hij toen wat makkelijker los. De gaten hebben we natuurlijk direct afgedicht.

Gelukkig zijn niet al hun acties even spannend. Vandaag was het bijzonder warm weer en Sjaak was dan ook op kikkerjacht rond onze vijver. In zijn enthousiasme was hij even vergeten dat je kikkers niet na moet springen. Resultaat: een grote plons en een nat pak voor Sjaak.

Zoals je hier kon lezen maken we genoeg mee met onze mannen. We zijn dan ook nog steeds hartstikke gek met ze.

.

11 maart 2020
Charlotte

Even een update van onze lieve poes Charlotte voor de rubriek : hoe is het nu met…met Charlotte gaat het erg 👍 goed.

Samen met haar broertje William is zij bij ons komen wonen in oktober 2019. Zij was eerst een wat verlegen meisje maar nu is zij ontzettend lief voor ons. Zij weet ook precies wat zij wel en niet wil maar dat is juist ontzettend leuk aan haar.

Ook spelen wij veel met haar en apporteert zij een balletje en brengt dat terug naar ons (net als een hond)! 😁.

Helaas is haar lieve rode broertje William verleden jaar augustus overleden. Zij waren twee handen op een buik. Gelukkig heeft Charlotte haar leven weer goed opgepakt na het verlies van haar broertje.

Bij deze wil Charlotte ook de groeten doen aan haar bonusmama Bianca van stichting Poezensnuitjes en aan haar broertje en zusje Harry en Megan. 😻😻

24 februari 2020
Beau (Basha) en Pixie (Wieke)

Hallo Beau (Basha) hier, ik zie het personeel regelmatig lezen over hoe het met iedereen gaat en dacht laat ik dan ook eens wat vertellen over hoe het gaat !

Sinds november wonen we in Purmerend,  (we waren daarvoor supergoed door Sanne opgevangen)het was wel even wennen aan een huis met drie man personeel zeg maar,  wat een drukte zég…..we hadden ons mooi verstopt onder het bankstel , s nachts uiteraard wel eten!!!

Na een week vond ik het wel wat krap worden en kwam ik er als het donker was af en toe onder vandaan.  Zo leuk om te zien dat het personeel zich niet durfde te bewegen joh!! 😂😁

Nog een week later bleef ik er gewoon onder vandaan en ben ik onder de salontafel gaan wonen en durfde me af en toe aan te laten halen!! Ik durfde zelfs even op schoot. Mijn voorkeur is heel voorzichtig benaderd te worden en zachtjes kriebelen.  Heel af en toe wil ik over mijn buik geaaid worden.

Ja zeg Beau nou even aan de kant , ik wil ook vertellen!

Pixie (Wieke) hier, ik heb iedereen toch maar mooi in de maling genomen joh!!

Ik heb net gedaan of ik een lief schattig bescheiden poesje ben, en ze zijn erin getrapt!! Moeten jullie ook proberen….

Als je eenmaal binnen bent kun je na een tijdje gewoon jezelf zijn!

Het personeel noemt me regelmatig een draakje omdat ik alles doe wat eigenlijk niet zou mogen. (ik hoor ze wel eens zeggen dat er ‘boven’ zes exemplaren elkaar aanstoten en klagen over wat wij allemaal doen en hebben,op tafels zitten bijvoorbeeld )

Als er iets nieuws moet gebeuren stuur ik eerst Beau er op af en als zij heelhuids terug komt of niet verdwijnt dan ga ik ook of pik het in!! (mandjes/eten/ knuffel handen)

Oja ze hadden een krabpaal voor ons gekocht,  nou daar maakten we uiteraard geen gebruik van. Nou komt hier het personeel van Bella & Deysi hier over de vloer, dus paal daarheen en wat doen die oelewappers, die gaan er meteen op en in liggen….

Met het personeel  vind ik het leuk om te voetballen,  veren aan een stokje vinden we niks, we zijn we kieskeurig!

Oja we hebben ze er van overtuigd dat wij s avonds recht hebben op snoepjes!! Zijn ze nog in getrapt ook😉😉😉

Hopelijk hebben jullie wat tips die je uit kan proberen bij jullie personeel, te lang onder de bank is erg saai (ik heb het overdag bijna 6 weken vol gehouden), nu kom ik er niet meer hoor!

Hoogachtend prinses Beau en prinses Pixie 🐾🐾

.

23 februari 2020
Otje, Monster en Ruby

Otje

.

24 januari 2020
Kaylo (Bollie Wollie) en Mickey (Parel)

8 januari 2020
Lucy en Pip (Leia & Stephany)

Het is bijna een jaar geleden dat Lucy & Pip (vroeger Leia & Stephany) verhuisd zijn naar Rotterdam, en ze miauwen inmiddels al met een natte T. In dat jaar zijn ze veranderd van twee kleine bange poesjes naar twee lieve aanhankelijke dames.

Ze komen graag op schoot liggen en ook slapen ze graag bij ons in bed. Vooral de buikkriebels zijn erg in trek! Ze laten zich graag voor je voeten op de grond vallen en kijken je dan smekend aan of je alsjeblieft even op het buikje wil kriebelen.

Ze zijn echte partners in crime, liggen ze niet ergens samen te knuffelen, dan zijn ze wel ergens samen iets in hun schild aan het voeren. Ze hebben ook recent ontdekt als ze miauwen, dat we dan terugkletsen. Vooral Pipje staat vaak open voor een goed gesprek.

We zijn iedere dag nog steeds super blij met de meisjes en we weten zeker dat zij ook dolgelukkig zijn met ons. 

Liefs aan iedereen bij Stichting Poezensnuitjes en een speciaal kopje van allebei de dames voor pleegvrouwtje Yvonne. 

Groetjes Jasmijn & Patrick

..

27 december 2019
En hoe is het nu met…… Pim en Sjaak (Zeno en Zjefke)

Hallo Bianca, het is de hoogste tijd voor een update over het wel en wee van de broertjes Pim en Sjaak. Gelukkig is er van “wee” geen sprake en is eigenlijk alles “wel” voor de heren. De winter komt er aan, dus hebben zij hun winterjassen weer aangetrokken. Het zijn net kleine beertjes. Wat een verschil met de zomer. Dan zijn ze echt mooi slank en vragen we ons nog wel eens af of we ze wel voldoende voeren.

We hebben ze in de zomer van 2015 bij je opgehaald, ze maken dus alweer ruim vier jaar de buurt onveilig. We kijken nog weleens naar foto’s uit die tijd, wat een hummeltjes waren het toen!

Hoewel het twee broertjes zijn (ze hadden in ieder geval dezelfde moeder) verschillen ze van uiterlijk en gedrag als dag en nacht. Pim is uitgegroeid tot een forse rode knuffelkater, die alles en iedereen lief en aardig vindt.

Sjaak is een stuk kleiner gebleven, heeft meer een poezenkopje en is veel feller dan Pim. Pim krijgt dan ook nog wel eens een tikkie van Sjaak. Na een tijdje is Pim dat helemaal zat, dat geeft hij Sjaak een enorme knal en gooit hem vervolgens letterlijk het huis uit. Voor een tijdje is het dan weer duidelijk wie de echte baas in huis is.

Ook deze zomer was Pim weer hele dagen en nachten op pad. We vonden het dan weer prettig als hij ‘s ochtends z’n bak met brokjes kwam leeg eten. Wij hebben geen idee waar hij al die tijd zit. Het zou ons wel leuk lijken om hem eens een GPS-zendertje om te doen. Sjaak is nooit ver weg en drentelt het liefst de hele dag om ons heen.

Nu het weer nat en koud is, gaat Pim vooral ‘s nachts de hort op. Overdag ligt hij dan lekker op te warmen in een vensterbank of voor de houtkachel.

Speels zijn ze gelukkig nog steeds. Hun favoriete speeltje is een plastic spiraalveertje. We hebben er ooit een meegekregen toen we ze in Nijmegen kwamen ophalen. Als zo’n bui hebben stuiteren ze echt door het hele huis. En ook buiten in de tuin komen we ze regelmatig tegen als ze er weer eens mee zijn wezen slepen.

Als we in de keuken ons eten klaarmaken zijn we regelmatig in gevecht met de mannen. Van onze opvoeding is bitter weinig bij ze blijven hangen. Boeven en dieven zijn ‘t! Als je even wat uit de koelkast moet pakken moet je echt op je hoede zijn, anders stelen ze de karbonades van ‘t aanrecht of eten de slabak leeg.

Een dieptepunt was wat dat betreft wel de ochtend van eerste kerstdag. Ik zou gevulde champignons voor een heel gezelschap maken. Na een hele ochtend hakken en snijden had ik eindelijk de schaal vol. Helaas even niet opgelet. Pim zette zijn poten op de rand van de schaal en jawel, de hele schaal met vulling kletterde door de keuken. Je begrijpt…… ik was even iets minder blij. Maar ach, boos blijven op ze lukt toch niet en je kan weer een mooi verhaal vertellen.

Je ziet wel dat we nog steeds onze handen vol hebben aan die twee, maar we kunnen ze zeker niet missen.

We wensen je een mooi 2020 toe en hopen dat je ook het komende jaar voldoende “gouden mandjes” vindt voor al je Poezensnuitjes.

.

.

11 december 2019
Driesje(Ville)

Hoi hier maar is even een update van onze kanjer Driesje (Ville). Tis zo een lekker gek beestje we liggen vaak om hem in deuk. Domme acties heeft hij vaak en dan ook met zo een blik in zijn oogjes. De eerste 2 weken leefde hij onder het bed van onze oudste zoon. Knipogen is wat we met hem deden dag in en uit. Als iedereen dan op bed lag hoorde we hem rondwandelen en de spulletjes om ver gooien. Eten deed hij vanaf het begin erg goed. De bakjes voor onder het bed en de snoepjes gingen er met gemak in. En heel soms ook een stapje wat dichter na ons toe maar oh oh wat was dat spannend.

Na ongeveer 2 weken kwam meneer ineens in de avond naar beneden wat een knapperd was het toch. Ik durfde me amper te bewegen zodat hij beneden bleef. Elke avond weer kwam hij naar benden als de jongens op bed lagen en de rust was weder gekeerd. Hij was ook gelijk gek op onze zwarte katertje Tony. Oh wat wilde Driesje graag met hem knuffelen alleen die malle Tony kende dat helemaal niet en dacht ok we gaan stoeien. Nu begint hij het een beetje te snappen en liggen ze soms samen in het kleine mandje . Driesje heeft van de week zelfs een lekkere wasbeurt gekregen van Tony. Onze poes Evy was iets minder blij met onze brutale stuiterbal Dries. Waarin Evy afstand wilde dacht Dries hoezo afstand ik wil gewoon bij je komen. Hoeveel Evy ook gromde en blies Driesje hield vol en zowaar lagen de twee gister lekker bij elkaar op bed .

Ook kunnen we steeds vaker lekker knuffelen vooral als Tony in de buurt is of in de ochtend vroeg. Miauwen doet hij graag en vooral met eten en eten doet hij graag ook ons eten alles moeten we opruimen of onze alles eter komt eraan. We zijn echt zo blij en dankbaar met onze lieve Dries dit was echt iig van mij uit liefde op het eerste gezicht en zo zie je maar dat elk snuitje een kans verdient!!!!

.

.

24 november 2019
Bullet

Kennen jullie hem nog, onze Bullet?

Vast wel, want hij is zelfs op tv geweest, een echte beroemdheid dus 😀
Bullet kwam bij ons binnen met 14 luchtbuks kogeltjes in zijn lijf, en een gebroken poot.
Hij moest geopereerd worden en een lange revalidatie volgde.
Maar Bullet is een echte doorzetter en het is helemaal goed gekomen met hem ❤

Hij kreeg een supermandje bij het gezin van Stephanie, en vandaag kregen we weer een update:

Ik dacht, ik geef ook weer even een update van Bullet!

Hij slaapt nu snachts bij ons en heeft inmiddels zijn eigen kussen, want hij pikte steeds die van ons in 😂😂 We houden hem snachts apart want hij en poes gaan nog niet helemaal fijn. Maar overdag gaat het al steeds beter.
Hij stoeit veel met Dwarrel, die was laatst aangekomen van een stoot prednison en dat was wel wat zwaar voor Bullet maar hij stond goed zijn mannetje.

Hij vind het hilarisch om zich achter de deur te verstoppen en als je langsloopt tegen me op te springen en daarna hard weg te rennen 😂😂 Alleen laat hij de bazen ook snachts schrikken, wat dan weer minder handig is 😅

Het is nog steeds een echte kroelkont en vind het heerlijk om bij je t zijn. Je bent dan ook gelijk gedoucht zullen we maar zeggen.
Samen met Dwarrel houd hij goed de vogels in de tuin in de gaten en “helpen” ze de baas bij het maken van videos. Het is namelijk superleuk om samen voor het scherm te gaan zitten en als je nou heel hard je motor laat draaien dan hoor je dat in het filmpje, vet grappig! 😁🤦

Het is een lieve dondersteen waar we nog steeds enorm blij mee zijn! En onze mopperkont poes draait langzaam bij 🤗

Bedankt Stephanie voor de leuke update, onze dag is met een grote lach op ons gezicht begonnen 😀

.

24 november 2019
Brownie

Brownie, hij kwam, hij spon, hij overwon! Een tijdje geleden zag ik hem voor het eerst op deze pagina van Stichting Poezensnuitjes…. Brownie. Ik zag zijn lieve koppie en bam, recht in mijn hart<3 En hij was ook nog eens ter adoptie. Zo’n leukerd, die zal vast wel heel veel mails krijgen was mijn eerste gedachte. Maar Brownie kreeg geen mailtjes, want ojee, hij bleek FIV+ te zijn (m.a.w. Brownie is positief getest op het kattenaids-virus). En hoe raar dat ook klinkt, mijn hart maakte een sprongetje.

In het verleden heb ik meegeholpen met een FB-pagina van een opvang voor aidskatten, sindsdien heb ik een zwak voor ze. Na goed overleg met mezelf (is er plek voor nog een snuit? Wat als hij ziek wordt in de toekomst, heb ik dan de financieën om hem alle zorg te geven die hij verdient?) besloot ik een mail te sturen. De rest is geschiedenis. 😀

Hoe is het nu met Brownie? Wat kan ik meer zeggen dan SUPER! Brownie is Hollands welvaren en sinds hij een “eigen” vriendje heeft, Bommeltje (zonder FIV, ook van Poezensnuitjes) lijkt hij zijn kittentijd te herbeleven Ze spelen uren samen, soms zo wild dat ik ze gekscherend sloopbedrijf B en B noem. :D. Hij woont bij mij samen met een hond en 6 gezonde katten, of beter gezegd, katten zonder FIV, want op dit moment is Brownie gezond. Voor de mensen die zich afvragen of mijn andere katten nu risico lopen? NEE!!! Zolang er geen gevechten plaatsvinden, is er helemaal niets om bang voor te zijn. Helaas is FIV+ zijn voor veel mensen, en nog kwalijker, voor veel dierenartsen nog steeds een reden om een kat in te laten slapen, zeker als ze in een groep leven. Maar katten die al jaren in goede harmonie samen leven, kunnen nadat een van de snuiten positief blijkt te zijn, gewoon blijven samenleven. En een positieve snuit adopteren, om samen te laten leven met een gezonde snuit is ook helemaal niet eng (mits ze niet vechten en allemaal geneutraliseerd zijn ). FIV is namelijk alleen overdraagbaar bij bloed op bloed contact en NIET via elkaar wassen of uit elkaars bakje eten.

Waarom nu dit verhaal op facebook en de website over een snuit die al geplaatst is? Stichting Poezensnuitjes en natuurlijk ik ook, hopen met Brownie’s verhaal eventuele angst en misverstanden weg te halen en mensenharten te openen voor deze speciale snuitjes. En mochten jullie zelf in de toekomst een kat hebben die positief getest wordt, ga dan alstublieft niet over één nacht ijs als je dierenarts je het advies geeft om te euthaniseren. Informeer bij de juiste mensen, de opvangen die regelmatig met FIV-katten te maken hebben maar ook de opvangen die specifiek aidskatten opvangen en herplaatsen!! Daar zit zo ontzettend veel kennis. Kijk vooral ook zelf goed naar je snuitje, jij kent hem of haar immers het beste. Als hij of zij niet ziek is, waarom dan onterecht een leven beëindigen? FIV bestaat namelijk uit een aantal fases en op het laatst krijgt een aantal pas aids. Laat alstublieft de uitslag FIV+ geen doodvonnis zijn.!! Vele FIV+ katten sterven uiteindelijk van ouderdom. Brownie, mijn bijzondere ventje werd positief getest. Zo is hij positief “getest” op superlief zijn, grappig zijn, speels zijn, aanhankelijk zijn, ondeugend zijn, mooi zijn… soms stout zijn, maar dat hoort er ook bij en ja…. ook op FIV, maar hey, daar is helemaal niks mis mee!!! Want immers, ieder leven is waardevol, ook dat van een aidskat. Daarom wil ik jullie dan ook vragen dit te delen zodat we samen levens kunnen redden, de levens van aidskatten, hoe mooi zou dat zijn?!

Als afsluiting wil ik heel graag stichting Poezensnuitjes bedanken. Dat ze de waarde zien van FIV+ katten. Dat ze Brownie ter adoptie aanboden en hem zo de kans gaven op een mand bij iemand thuis. En dat ze mij het vertrouwen gaven om deze speciale knul te mogen adopteren, hij is geweldig! Maar bovenal wil ik ze bedanken dat ze niet bang zijn om aidskatten te plaatsen, ook bij niet aidskatten. Dank jullie wel! Een groet van Brownies dienstmeisje Karin, een pootje van Brownie en bedankt voor jullie tijd (Y)

23 november 2019
Chewie (Luke)

Whoehoe!

Ik hoorde het personeel er onlangs nog over praten (“volgens mij woon jij hier bijna een jaar jongeman”) en vandaag zag het vrouwelijke personeel op Feestboek een herinnering van de dag dat ze me op hebben gehaald.

Nou luitjes en snuitjes, ik ben dus officieel een jaar een Zwollenaar! 😀

In hart en nieren ben ik volgens sommigen nog steeds een Waalsnuit, vooral wanneer ik weer een waterballet open bij de fontein waar ons water uit komt 😛

Verder ben ik heel lief hoor.. Oké, ik gooi zo nu en dan de zorgvuldig geplaatste decoratie van de tafel en van het wandbord en als ik de kans krijg dan ga ik stiekem languit op plekken liggen waar ik niet hoor te zijn.. Het personeel houdt hun hart al vast voor dat moment dat de kerstboom opgezet wordt.:D

Gelukkig zegt ’t personeel, ondanks m’n fratsen, dat ze me voor geen goud willen missen. Dat is best positief toch?
Mijn mede-musketiers en ik hebben het dan ook erg fijn.. Zelfs die oude chagerijn (oh nee, dat mag je niet zeggen over de oudste snuit in huis) vindt mij erg gezellig.

Ik heb me dan ook nog even op beeld vast laten leggen, zodat jullie mijn gezelschap ook kunnen zien!

Chewie (Luke)

ps een extra knuffel aan mijn pleegvrouwtje Yvonne

.

.

7 juli 2019
Joris

Hallo daar ben ik weer exopvangertje Joris. Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat van mij heb laten horen. Ik ben inmiddels 4 jaar oud geworden en geniet met volle teugen van het leven.

Ik heb al eerder eens verteld dat ik een beetje te dik was. Ik ben inmiddels gelukkig al weer wat afgevallen. Nog niet zoveel als de dierenarts graag wilde maar he ik hou gewoon van eten. Soms maak ik baasje en vrouwtje in de ochtend wakker omdat ik graag wil eten. Meestal als ze willen uitslapen hihi.

Ik moet nog steeds niks van vreemden hebben maar mijn baasje en vrouwtje vertrouw ik helemaal. Elke keer als er visite komt verstop ik mij gelijk. Mijn baasje en vrouwtje laten mij lekker mijn ding doen en wanneer ik aandacht wil laat ik dat duidelijk merken. In de ochtend en avond wil ik vaak een kroelsessie met baasje en/of vrouwtje.

Ik heb mijn vaste slaap plekjes waar ik graag lig als ik moe ben. Ik kan zo af en toe nog behoorlijk speels zijn en vlieg dan het hele huis door al miauwend. Zo af en toe vliegen er van die rare beestjes in huis en ik heb er al een paar keer 1 gevangen en opgegeten.

Ik hou ook van buitenspelen zodra de achterdeur open gaat ga ik graag even buiten een frisse neus halen. Het is gelukkig helemaal afgezet want al die enge harde geluiden vind ik niks en ren ik gelijk weer naar binnen. Ik vind de konijnen erg interessant om naar te kijken en als ze los lopen ga ik er mee spelen.

Vrouwtje wilde ook nog wat vertellen……
Joris wilde pleegvrouwtje Angela laten weten dat hij haar methode om mensen te vertrouwen nog steeds niet is vergeten. Wanneer ik de stok met veren er bij pak komt joris gelijk aanrennen en geeft hij er kopjes tegen aan. Na een tijdje gaat hij er wel mee spelen maar eerst even goed geaaid worden er mee.

P.S. Om een lang verhaal af te ronden……
We zijn inmiddels weer bij de dierenarts geweest en Joris deed het weer erg goed. Hij had een klein beetje last van tandsteen maar verder alles was goed. Zijn gewicht is momenteel 5.6 en op zijn hoogst was hij 6.2 dus we gaan de goeie kant op.

Groetjes van exopvangertje Joris

.

.

28 juni 2019
Merah en Simba (Rooi)

 Siem (Woes), Saartje (Winnie), Frits (Dodger) en Frans (Dieseltje)

In 2016 kwam ik in aanraking met Stichting Poezensnuitjes. Ik had toen 4 katten, want in 2015 heb ik 2 katten moeten afstaan: Doortje van 7 (ze had een grote tumor in haar bekje) en Minou van net geen 20. Veel mensen vinden 4 katten al veel, maar ik niet. Toen ik Siem (Woes) en Saartje (Winnie) op Facebook zag, was ik verkocht en heb ik een afspraak met Bianca gemaakt om te kijken of er een klik was tussen hen en mij. Ik weet nog dat ik bij Bianca binnenstapte: overal kittens en katten. Sommigen in een bench, omdat ze nog gesocialiseerd moesten worden, maar de meeste dieren, groot en klein, liepen door het huis en de afgeschermde tuin. Wat een belevenis was dat!
Gelukkig was de klik er tussen Woes, Winnie en mij en werd de afspraak wanneer ik ze zou mogen komen halen gemaakt. Toen ik ze eenmaal opgehaald en thuis had, verliep de kennismaking met mijn 4 volwassen katten goed. Siem en Saartje voelden zich vrij snel thuis en deden veel samen. Aan Siem kon ik duidelijk merken dat Mister Eddie hem het één en ander geleerd had. Zodra hij, met name natvoer zag, kreeg hij een waas voor zijn ogen en werd hij een kat die veel tegelijk in zijn bek deed en vergat te slikken, zodat er ook van alles terug op het bord viel. Ook in zijn (lompe) gedrag bespeurde ik nogal wat mister Eddie-trekjes, maar volgens Bianca waren ze zeker geen familie, maar daar twijfel ik ook nu nog weleens aan. Hij vindt het nog steeds leuk om dingen uit te halen en ook het opjagen van Lotje, een heel lief en zachtaardig poesje, is nog steeds één van zijn hobby’s. Als kitten waren Siem en Saartje heel close, maar sinds ze beiden geholpen zijn, is dat niet meer zo. Ik heb een hele grote krabpaal in mijn huiskamer, die tegen het plafond geklemd staat. Daarop zijn 7 ligplaatsen. Siem ligt graag helemaal boven. Als daar een andere kat ligt, kiest hij een andere plaats, tenzij het Saartje is. Als zij er ligt, pest hij haar eruit. Hij verveelt net zo lang tot ze er uit gaat.

Siem en Saartje toen (2016) en nu (2019)♥ ♥

Mijn Poezensnuitjes verhaal stopt hier nog niet. In 2018 kwam de familie De Wit voorbij. Ik zag een foto van Frits (Dodger) met zijn mooie verschillende ogen en was verkocht. Normaal gesproken worden de dieren altijd per tweetal geplaatst, maar omdat ik Siem en Saartje had die nog niet zo heel oud waren, mocht Frits alleen komen. Ik dacht: ‘Ach, 6 of 7 katten, dat maakt ook niet veel uit’ en met die gedachte in mijn hoofd maakte ik weer een afspraak met Bianca om naar Frits te komen kijken. En het klikte, dus de afspraak wanneer ik hem zou komen halen was zo gemaakt. Eenmaal thuis zat er nog een beestje in mijn hoofd: Fransje (Dieseltje). Het kleine beestje dat een beetje ziekig was en eigenlijk niet zo ‘into de mensen’ was. Ik appte Bianca dat hij mijn hart had gestolen, maar Bianca gaf aan dat hij nog veel te klein en te zwak was, dus als hij überhaupt al zou verhuizen, dan zou dat zeker nog een hele tijd duren, want hij groeide niet of nauwelijks enz.
Ondertussen mocht Frits gehaald worden. Ik kwam bij Bianca, zette de reismand neer, Frits ging er uit zichzelf inzitten en klaar was het. Onderweg naar huis was hij heel rustig. Eenmaal thuis liep ook deze kennismaking heel relaxt. Siem was meteen weg van hem. De anderen accepteerden hem ook. Hij kwam ook vaak bij me liggen om te knuffelen enz. Frits is (nog steeds) heel graag in de tuin. Binnen een mum van tijd was zijn mooie witte neusje zwart. Het leek wel of hij de zwarte grond naar binnen snoof. Zijn vacht begon ook van mooi wit naar gevlekt grijs/zwart te veranderen, want hij raust, rolt en doet van alles en nog wat. Geen plant is veilig voor hem. Ook hier verdenk ik Mister Eddie van het geven van het verkeerde voorbeeld. En nog een tik van Frits: alles wat op de salontafel ligt moet op de grond: onderzetters, afstandsbediening, mobieltje, pennen enz.

Die ogen♥ ♥

Uiteraard volgde ik Poezensnuitjes op Facebook en zag ik de updates over Fransje (Dieseltje). Leuk om te zien dat hij groeide en meer ging durven en op een dag kreeg ik een berichtje van Bianca. Of ik nog steeds interesse had voor Dieseltje, want ze zocht een gouden mandje voor hem. Mijn hart zei meteen ‘ja’, maar mijn verstand zei ‘je hebt er al zeven’. Toen dacht ik ‘Ach 7 of 8 katten, dat maakt ook niet veel uit’ en zo kwam het dat Bianca en Monique op zaterdag 9 maart jl samen Fransje kwamen brengen. Ook hij werd snel opgenomen door de andere katten. Hij heeft wel wat meer tijd nodig gehad om te wennen. Hij houdt er niet van om opgetild te worden, wil niet dat ik zijn ooghoekjes schoonmaak, kan nog niet zelf door het kattenluik en is, in eerste instantie, nog een beetje schrikachtig, maat als je eenmaal zijn vertrouwen hebt, dan komt hij vaak knuffelen. Fransje is een echt buitenkat. Hij vindt het heerlijk om achter vliegjes aan te gaan en om mijn planten en struiken te slopen. De klik met Frits is er weer. Dat is heel fijn! Dat was afwachten, want ze zijn een paar maanden uit elkaar geweest. De kleine man is gek op eten, vooral op kaas en natvoer. Hij eet echt als een bezetene. Ook dit is vast de schuld van Mister Eddie. Toen Fransje kwam woog hij net iets meer dan 2 kilo en nu weegt hij 3,2 kilo. Hij is dus al goed gegroeid.

Fransje..♥

Bij deze 8 katten laat ik het. Fransje was de laatste en ja, dat heeft ‘men’ eerder gehoord van me, maar nu is het toch echt zo! Nog een kater met Mister Eddie-trekjes trek ik niet!

Ondanks wat ik hierboven allemaal aan geklaag heb opgeschreven zou ik mijn poesbeesten echt niet kunnen missen! Ik ben Stichting Poezensnuitjes dan ook heel dankbaar voor de 4 poezen die ik via hun heb gekregen. Deze stichting doet veel goede dingen! Een poes die je via hun neemt is bijv. gechipt en geneutraliseerd. Dat doe ik ook altijd bij mijn dieren, want, ondanks dat ze niet buiten mijn afgeschermde tuin komen, wil ik geen kat kwijtraken en ben ik ook van mening dat we met z’n allen moeten zorgen dat er geen pretnetjes etc. meer komen. Er zijn al teveel dieren die wachten op een gouden mand!

.

.

Kaylo (Bollie Wollie) & Mickey (Parel)
8 april 2019

.

.

Robin en Hannah
25 maart 2019

Biske
15 maart 2019

Hallo allemaal, ik ben Biske. Ik woonde in Nijmegen op het bischop dingesplein en daarom heet ik Biske. Maar eigenlijk omdat het ook “Beestje” betekend in het plat Brabants (Wa’n skon biske). Want dat is waar ik nu woon.

Ik heb eerst in Eindhoven in een flat gewoond maar nu in een echt huis. Ik woon daar samen met Izzy. Die is een paar jaar ouder en moest in het begin een beetje wennen aan mij. Hij ging express op het bed plassen om mij te plagen maar ik ging gewoon ergens anders liggen, haha.

Maar tegenwoordig zijn wij best goeie matties. Al vind ie mij soms wat druk. We hebben een vette klimboom met mandjes waar we in kunnen klimmen en liggen en dan lopen we express door elkaars mandje om elkaar te plagen.

Af en toe hebben we weleens discussies en als Izzy mij dan pest ga ik keihard schreeuwen. Maar als niemand kijkt val ik m lekker aan vanuit een hinderlaag. Herrie maken doe ik ook in de ochtend. Dan krijgen we altijd lekker vlees, dan schreeuw ik van de honger (maar baasje zegt altijd dat de poesjes is arme landen honger hebben en ik alleen trek). Aangezien ik in mijn vorige leven herdershond was probeer ik iedereen naar beneden te dirigeren zo gauw ze uit bed komen. Dan kunnen ze mooi eten maken voor mij.

Voor de rest heb ik het heel druk met alles in de gaten houden wat er gebeurt in en om het huis. We hebben een voor- en achtertuin en daar lopen weleens katten door, dus dan moet ik mezelf even groot maken en ze weg jagen. En kei veel vogels, grote, kleine, zwarte, gekleurde. Die moet ik allemaal in de gaten houden. Echt super veel werk, ik ga er gewoon van klappertanden. Is het eindelijk avond, komt muisje weer heen en weer lopen. Moet ik die ook weer in de gaten houden. Dan is het hier binnen ook nog een keer een oerwoud met 1 miljoen planten. Aangezien ik vroeger mol en koe was probeer ik altijd alles uit te graven en alle plantjes op te eten. Maar ze hebben me door, gooien ze overal ammelilium folie in.

Baasje en vrouwtje krijgen ook veel bezoek, dat vind ik nog wel eng hoor. Dan ga ik vlug naar boven en kom dan stiekem om de hoek kijken als iedereen zit. Maar sommige ken ik al een beetje en dan durf ik wel vlug door de kamer te lopen en ga ik van een afstandje kijken. Ik heb zelfs al aan sommige geroken. Stoer he.

Als ik dan echt niks meer te doen heb ga ik liggen snurken, op de bank, in de mandjes of voor de haard, of sleep de speel hengels heel het huis door. Dan kan iedereen er midden in de nacht mooi zijn nek over breken. Jullie horen het, ik heb het hartstikke druk, dus ga nu weer vlug verder. Houdoe!

.

.

Muijs en Roos (muze)
14 maart 2019

Muijs en Roos zijn al weer bijna een jaar oud. Ze zijn nog steeds heel close met elkaar en spelen heel wat af.

Muijs haalt allerlei kattenkwaad uit en het grappige is dat Roos ( ook wel Rosanne genoemd, haar naam en die van haar pleegvrouwtje Sanne samengevoegd) hem nu in alles na gaat doen.

Ze zitten graag voor het raam naar de vogeltjes te kijken, de eendjes en ganzen in het water zijn natuurlijk ook heel interessant. Een andere hobby van ze is heerlijk luieren in het zonnetje. Volgens mij hebben ze het prima naar hun zin, en dat verdienen ze zo.

Knuffels van Muijs en Roos.
Groetjes van Ron en Petra.

.

.

Leia en Stephany
6 maart 2019

Het gaat heel erg goed met de meisjes. Ze voelen zich helemaal thuis hier en zijn ontzettend ondeugend, vooral Leia 😂 ze zijn niet schuw meer en ze vinden het heel fijn om te knuffelen en aandacht te krijgen. Ook spelen ze veel samen.

Inmiddels slaapt Leia ook bij ons in bed aan het voeteneind, Stephany ligt er soms ook bij maar vindt het mandje toch lekkerder. Ze vindt het dan wel weer heel fijn om opgepakt te worden. Alleen bezoek vinden ze nog heel spannend, maar daar houden we rekening mee. We zijn echt smoorverliefd op ze ☺

Doerak (Chickie) en Dribbel (Bikkel)
4 maart 2019

Doerak

Dribbel

Hoi Hoi,
Op vijf weken na zijn ze al weer twee jaar bij ons. Ex-snuitjes Chickie en Bikkel die bij ons doort leven gaan als Doerak (lapje) en Dribbel (cypers).

Ruby(Elsa) en Sephy(Anna)
4 maart 2019

1 September hebben wij deze mooie dames op mogen halen toen ze nog mini’s waren!
Ondertussen zijn ze niet meer te missen in huis! Kleine Ruby doet haar oude naam nog steeds eer aan en is het merendeel van de dag aan het miauwen. De mooiste liederen zingt ze voor ons, soms komt ze zelfs helemaal uit een andere kamer naar ons toe om ons een close up serenade te geven!

Maar tussen het zingen door is er ook tijd voor grote kroelsessies waar haar baasjes oneindig van kunnen genieten. Ruby ligt graag bij je op de borst of zelfs in je armen als een baby!
Ook houdt ze er onwijs veel van om uit het raam te kijken en naar de vogeltjes te roepen.

Onze lieve Sephy was ons verlegen meisje. Nu is ze nog steeds wat meer terughoudend dan onze Ruby maar steeds meer begint ze uit haar schulpje te kruipen. Als we op de bank gaan zitten is ze er de kortste keren bij om over haar buikje geaaid te worden. En als we stoppen laat ze dat goed weten door naar ons te miauwen totdat we weer verder gaan. Ons zachte meisje is ook dol op bellenblaas en als wij die tevoorschijn halen komt ze gelijk aangerend om te spelen.

Samen zijn ze ook een genot, uit het niets rennen ze vaak als twee wilden achter elkaar aan en hebben ze de grootste lol met hun worstelpartijtjes. En als er een keer een vliegje of motje het huis in durft te komen, zorgen onze jagers er wel voor dat die heel snel weer weg zijn!

Een en al genot met onze meiden!

Chewie (Luke)
4 maart 2019

Jaaaaa, daar ben ik weer!
Eigenlijk ben ik veel te druk om te vertellen om het gaat, maar volgens de mensensnuiten hier wordt het tijd!

24 februari 2019
Zwieber

21 februari 2019
Candy

C’estune Romance!!

Hallo met Candy hier. Ik moet jullie wat vertellen….. Ik ben verliefd.
Sinds december 2018 woon ik samen met Billy Een katerhunk uit Zaltbommel met een mooi wit zacht vachtje met oranje vlekken. Net als  pleegpapa Kirby, maar dan jonger. Maar ik zal bij het begin beginnen..
Toen ik in Zaltbommel aan kwam, kreeg ik een eigen kamer. Maar mijn nieuwe vrouwtje vond mij daar eenzaam en de volgende dag verhuisde ik al naar de gezellige zitkamer beneden. In een wasmand met dekentje erover. En toen zag ik hem voor het eerst…… Vanuit mijn mand begon ik meteen te roepen naar hem …. En wat denk je: hij begon te brommen tegen me! Nou je zeg, wat verbeelde die kater zich wel tegen zo’n mooie zwarte glimmende poes als ik  Maar ja, ik durfde pas na een paar dagen de huiskamer te verkennen. Toen pas zagen we elkaar voor het eerst van dichtbij en deden meteen neusje neusje met elkaar. Ik viel bijna ik katzwijm.Iedere keer als ik hem zag , riep ik hem en het lukte me om zijn aandacht te trekken. Ik zag dat hij mij leuk vond, maar dat hij natuurlijk nog niet toegeven. Maar ja, girlspower he!!! Ik wond hem gewoon om mijn pootje en toen viel hij ook voor mij

Toen ging Billy mij helpen om mijn nieuwe vrouwtje en baasje leren te vertrouwen. Zo ging ik net als hij op de bank liggen en liet ik me ook aaien … ..en heel soms slapen we naast elkaar samen op de bank, maar dan moet ik niet zo lomp zijn om over hem heen te lopen, want dan gaat hij gelijk ergens anders alleen liggen. Nou ja,zeg.. Zo leerde ik dat ik niet bang hoefde te zijn, als iemand door de kamerdeur binnen kwam. Soms schrik ik nog weleens hoor ,  vooral ’s ochtends. Mijn vrouwtje zegt dan dat ik een ochtendhumeurtje  heb Als Billy er maar bij is, durf ik bijna alles. Mijn vrouwtje zegt weleens: daar gaat Billy met zijn schaduw.

Zoals jullie lezen, ben ik weleens alleen, omdat Billy naar buiten mag. Ik mag dat nog niet, omdat vrouwtje vindt, dat ik nog wat meer zelfvertrouwen moet krijgen. Maar dan ga ik lekker op een dekentje op de vensterbank voor het raam liggen wachten tot mijn Billy weer thuis komt. Ik roep hem dan ook regelmatig en ben helemaal  door het dolle  als hij weer thuiskomt. Vrouwtje zegt dat ik wel een stalker lijk en dat ik maar een eigen hobby moet nemen. Ze vergist zich: Billy is niet mijn hobby, maar mijn liefhebberij !!!!.

Ik kan niet wachten om in het voorjaar met Billy mee naar buiten te gaan; eerst in de tuin en daarna naar die vervallen boomgaard, waar Billy al die muisjes vangt. Na het vangen neemt hij ze voltrots mee naar huis en laat ze dan aan vrouwtje zien. Vrouwtje denkt dan dat baasje ze ook wel leuk vindt en laat ze dan voor hem liggen. Dat wil ik straks ook doen, zodat ze straks ieder hun eigen muisje hebben

In het begin sliep ik ’s nachts beneden, maar vrouwtje vond dat ik net als Billy op bed mocht slapen. Want tenslotte hebben we al bijna 3 maanden verkering. Maar dat gaat goed tot half vijf in de ochtend; ik ben dan al klaar wakker, maar die andere slaapkoppen  dus nog niet. Billy krijg ik wel wakker met mijn charmes, maar baasje en vrouwtje zijn minder enthousiast. Over ochtendhumeur gesproken… We hebben nu een eigen hoekje op de overloop gekregen met 2 mandjes; daar slapen we nu samen. Hebben Billy en ik gelijk ook meer privacy

Volgende keer vertel ik over mijn avonturen buiten  met Billy
Poezenknuffels  van Candy

21 februari 2019
Maggie

20 februari 2019
Adje, Weasel en Sabi

19 februari 2019
Blue (Welpje)

Hoi, ik ben Blue. Ik kom vertellen dat het heel goed met mij gaat. Ik ben nu 9 maanden en al vanaf de 2e dag na mijn geboorte bij mijn mens.

De meisjes die mij vonden noemden mij Welpje, een fantastische naam vond ik dat want ik ben ook een echte tijger natuurlijk. Maar nee, mijn mens moest me zonodig Blue noemen, vind het maar een rare naam. En soms noemt ze me Loetje.. Nog erger. Dat is toch helemaal geen stoere tijger naam.
Maar ja, ik doe het er maar mee met die rare naam.

Dagelijks vang ik dikke regenwormen voor mijn mens zoals alle tijgers doen. De regenwormen kruipen toch wel snel terug de grond in als ik langsloop want regenwormen zijn bang voor tijgers.

Mijn mens is wel lief hoor, vooral snachts laat ik dat graag aan haar merken. Dan ga ik met mijn billen op haar gezicht zitten. Volgens mij vindt ze dat heel fijn. En mijn geadopteerde broer Rooie pakt dan haar tenen, ze begint dan gewoon te zingen zo blij wordt ze ervan. Ze kan alleen niet zo goed zingen, het klinkt meer als gegil.

Rooie en ik gaan ook vaak op bezoek bij de buren. Dan rollen we in het gras daar en rennen achter vliegjes aan samen. Dan spring ik heel erg hoog zoals een echte tijger maar dan hoor ik mijn mens en mijn buurvrouw altijd lachen. Ze zegt dat ik niet goed kan springen en klimmen. Dat klopt eigenlijk wel maar daarom zoek ik ook regenwormen onder de grond. Hoef ik tenminste niet te springen.

Mijn mens heeft ook nog 6 honden. Die vind ik erg leuk want ik krijg elke ochtend een wasbeurt van alle honden. Hoef ik het mooi zelf niet te doen. En soms zijn er andere tijgers bij ons in huis. Vind het altijd zo jammer als die weer weggaan. Ik zoek ze dan overal en roep ze ook maar ik zie ze nergens meer. Mijn mens zegt dat ze weggaan omdat ze een gouden mand hebben gevonden. Snap er niets van maar ik krijg geen kans om ze te leren hoe ze een echte regenworm vangende tijger moeten zijn. Volgende keer begin ik maar eerder om het de kleine tijgertjes te leren.

Ik ga nu weer naar buiten want het regent en dan hoef ik niet zo diep naar regenwormen te graven.

Groeten van tijger Blue

15 februari 2019
Smint en Vlokje

Hey Pssst, zal ik je eens wat vertellen?

Wij zijn afgelopen week op vakantie geweest! Naar Zandvoort nog wel!

Ik (Smint) samen met mijn zus Vlokje. De vorige keer in het pension vond ik het zo spannend dat ik die mensensnuiten maar op afstand had gehouden. Baasje vroeg nog, wil je anders liever mee op vakantie? Nou dat wilden wij natuurlijk wel eens proberen!

Daar gingen we dan in ons mandje. Nou als hij dicht zit is hij gelijk een stuk minder leuk kan ik je vertellen. Desalniettemin zo’n autoritje maakt je wel echt lekker slaperig! Nou is dat mijn zusje der grote hobby, die is normaal niet uit bed te branden. Dus dat kwam dan wel weer goed uit 😊

Ik was wel een beetje bang dat het saai zou gaan worden daar. Helaas past ons dozenpaleis volgens baas niet in de auto (nou geloof ik daar nog steeds niets van), maar gelukkig mocht de kleine krabpaal wel mee, kan ik toch mooi mijn zus nog plagen als ze er weer eens ligt te tukken.Mijn baasje moet altijd stiekem een beetje lachen als ik haar wakker probeer te maken, Vlokje zelf helaas niet…. achja, ik win toch wel met spelletjes; ze kukelt bij het minste of geringste weer ergens vanaf. Ik kan soms haast niet geloven dat ze familie van mij is. Maar familie de Wit is natuurlijk groot, baasje zegt dat het vast daarmee te maken zal hebben 😉

Wat wel een beetje jammer was is dat we niet eens op het aanrecht mochten, het is toch vakantie?Wees gerust, we blijven het maar gewoon proberen😉. En als ze er niet zijn dan maken we er een extra groot feest van. Ze hebben namelijk een pot met van die plastic dopjes, dat klettert zo leuk in de wasbak! Ik raad het de hele familie aan het eens te proberen. Geen mens die het doorheeft 😉

Al met al na flink veel bijgeslapen te hebben op de bank bij baasje en van het zonnetje genoten te hebben die naar binnen scheen, mogen we gelukkig van baasje nog eens vaker mee op vakantie. Ik ben dan ook heel lief geweest, want ik had beloofd niet om half 7 ‘s ochtends te gaan miauwen voor het ontbijt en daar heb ik mij netjes aan gehouden. Goed he?!

En Vlokje, ach, die laat het harde werk maar al te graag aan mij over, daarom miauw ik en ren ik maar voor twee. Maar ik ben nog steeds gek op mijn zus hoor, ze helpt mij iedere dag nog met mijn grote wasbeurt en ik ben er altijd zeker van dat mijn bedje heerlijk is opgewarmd😉. Wat wil je nog meer… als dat geen liefde is?

14 februari 2019
Dennie en Sparky

Hé, peopletjes, Dennie hier. ‘k Werd gevraagd om als gered snuitje te vertellen hoe ’t nu gaat. Nou ja, ‘k werd gevraagd… M’n broer en ik hoorden de tweebeners praten over de “Hoe gaat het met”-rubriek van Poezensnuitjes en dat zij daar ook ’n verhaaltje voor zouden schrijven. Nou, ‘k dacht ’t dus niet! Begrijp me goed, ze zijn hartstikke aardig en lief en zorgen goed voor ons, maar af en toe begrijpen ze helemaal niet hoe wij in elkaar zitten. Dus lijkt ’t me  logisch dat ik zelf wat schrijf.

‘k Ben dus Dennie, één van de boomkittens uit 2017. ‘k Ben samen met m’n broers en zusje op ’n boomhut geboren. ‘k Was net ’n week oud toen ik de wereld al wou gaan verkennen en klimmen. Er wordt gezegd dat ik uit de boom ben gevallen, maar eigenlijk ben ik eruit gesprongen omdat ik graag weer naar boven wou klimmen. Klimmen en springen vond ik toen al leuk en dat is nog steeds zo.

Als zo’n tweebener even niet oplet dan spring ik in z’n rug en klim omhoog zodat ik lekker in de nek kan liggen, da’s gewoon erg leuk! Wat ’t extra moeilijk maakt is wanneer ze alleen ’n dun t-shirt aan hebben, dat maakt ’t klimmen moeilijker, maar dat lukt me ook steeds beter. ’t Is dan ook keigaaf als ik zo’n mens hoor gillen van plezier, want ja, ‘k vind ’t wel belangrijk dat ze ook genieten, daar doe je ’t toch ook wel voor. ‘k Ben ook wel eens in de blote rug van ’t mannetje gesprongen. Nou, dat vond ‘ie wel heel erg leuk, zelfs de buren konden dat horen.

Maar goed, we zijn dus gered door tante Monique en mochten gaan wonen bij tante Bianca. Zij zou ons opvoeden totdat we naar ’n gouden mand konden… opvoeden dus… HA! Ook bij Bianca heb ik m’n hobby als klimmer voortgezet en verder ontwikkeld. Ze werd er wel eens gek van zei ze, maar ik denk dat ze ’t stiekem toch wel leuk vond. Alleen werd het heel erg druk met nog veel meer opvangers die allemaal “opgevoed” moesten worden. Ook waren er heel veel van de nieuwe vriendjes ziek en hadden dus veel zorg nodig. Sparky, m’n grote broer, en ik waren ook best wel ziek. We hadden traanogen en diarree. Ik moest heel veel niezen.

Omdat ’t zo druk was mochten Sparky en ik een poosje gaan logeren bij Marina en Jan. Zij zouden voor ons gaan zorgen totdat we beter zouden zijn en geadopteerd konden worden. Best wel spannend want we hadden ’t erg naar onze zin bij Bianca. Maar goed, avontuurlijk als we zijn, hebben we ons niet verzet en leek ’t ook wel leuk om ergens anders te kijken.

Zo kwamen we dus ineens in ’n huis met nog vier andere snuitjes. Dat was wel even wennen voor ons, van ’n huis vol naar maar vier soortgenoten… en die vonden ons ook nog eens niet leuk! We hebben daar hard aan gewerkt, kopjes geven, met staarten spelen, op ze springen… daar waren ze niet allemaal blij mee, jammer.

Ho maar even Dennie, ik neem t nu over anders gaat ’t weer alleen maar over jou.

Sparky, dat ben ik dus, en ik zal even mijn kant van ’t verhaal vertellen.

’t Klopt wel dat we uit ’n boom zijn gered, maar Dennie was écht niet naar beneden gesprongen hoor. Hij was toen al zo wild en onbehouwen dat ‘ie niet in de gaten had dat je ook uit ’n boom kunt vallen. En dat is dus gebeurd met m’n broertje. We zijn gelukkig gered door ’n paar lieve mensen. ‘k Heb nog even onze mama gezien, maar die wou niet mee en liet zich niet vangen. Ze zag, denk ik, dat we goed opgevangen werden en heeft ons aan die mensen toevertrouwd. Ik miste mama eerst wel, maar pleegvrouwtje was zo lief en zorgde zo goed voor ons dat ’t wel ’n goed besluit was.

De eerste weken hebben we heel veel geleerd en met de andere snuitjes gespeeld. Omdat we bijna allemaal ziek waren en we elkaar misschien wel bleven besmetten heb ik pleegvrouwtje gevraagd of ’t zou helpen als ik met Dennie tijdelijk ergens anders zou gaan wonen. Dennie is ’n ontzettende druktemaker en bemoeit zich overal mee, maar ja, ’t is wél m’n broertje. Zo kwamen we dus bij ons nieuw gastgezin terecht.

Hier hadden we allebei, m’n broertje en ik, al snel ’n goed gevoel bij. We konden hier rennen, vliegen, naar buiten in ’n tuinren en… er was lekker eten! We werden geknuffeld, gekroeld en hadden al snel de slaapkamer met ’t heerlijk zachte bed gevonden. Na ’n paar dagen hebben Dennie en ik eens met elkaar gepraat en besloten dat we hier wel zouden willen blijven wonen. We moesten dat alleen nog duidelijk zien te maken aan de pleegmensen…. We begonnen met ze steeds te begroeten wanneer ze thuiskwamen en bij ze te gaan liggen. Ook op bed waren ze niet veilig voor onze charmes, onder ’t dekbed, op ’t hoofd, geen plek was veilig voor ons. En… jawel, na ’n paar maanden waren die mensen, we noemden ze al pleegouders, zo ver dat ze zelf over adoptie begonnen te praten. YES!!!!!! Begin december 2017 zijn we officieel geadopteerd, maar zelf zien we dat anders. We behandelen ze alsof ’t onze eigen mama en papa zijn. En dat is nu dus al weer ruim ’n jaar. Intussen hebben de andere snuiten ons wel geaccepteerd… tenminste, als we ons gedeisd houden en daar zijn we nou net niet goed in… We krijgen dus nog wel eens ’n snauw en tik, maar dat geeft niks, daar kunnen we wel tegen.  Verder vermaken we ons uitstekend in huis én buiten waar geen enkel vliegebeestje veilig is… al zijn ze ons altijd te vlug af.

En als jullie dit lezen: dankjewel lieve mensen van Poezensnuitjes dat jullie zo goed voor ons hebben gezorgd. Heel veel knuffels van ons, de boomkitttens: Dennie en Sparky.

12 februari
Leyla (Opalia)

Leyla, de kleine prinses
Toen Leyla bij ons kwam wonen was ze een piepjong tienermoedertje, net bekomen van het grootbrengen van 4 energieke, hongerige jonkies.
Ze kwamen in de opvang bij Cari, en toen de kleintjes groot genoeg waren en hun gouden mandjes hadden gevonden was het haar beurt.

Leyla mocht bij ons, Paul en Caroline komen wonen.
Het viel mee, Het eten was goed en de mensen waren lief.
“Wel moesten ze wennen aan mijn nachtelijk gezang, dat waren ze niet gewend en dus stonden ze op om te kijken of er wat aan de hand was. Dat vond ik wel tof, lekker samen keten. Verder moesten ik het huis verdedigen tegen ongewenste elementen zoals honden, katten en kleine mensjes, daar houd ik absoluut niet van. Lekker hard brommen, dan schrikken ze zich rot“. Aldus Leyla.

Leyla komt graag naast je liggen, aaien vindt ze fijn. Kusjes geven, getver doe niet zo klef en op schoot: no way!
Ze praat graag op veel verschillende manieren en tonen, heeft altijd honger. Zodra ze het Nespresso-apparaat hoort wil ze snoepjes.Ligt graag op haar troon. Slaapt vaak ónder ons bed. Is redelijk tevreden met haar personeel. Speelt graag met een van haar vele speelgoedmuizen. Rent graag over de tafel. Lust geen kiphapjes, maar wel van vis.
Ze is lief, eigenwijs, een brompot, een kletskous en onmisbaar. Leyla je bent geweldig

11 februari 2019

Rebbel en Charlie

11 februari 2019

Stevie (Hatchet) 

Hatchet heet nu Stevie naar Stevie Wonder
Stevie kwam bij mij in november 2017 ( hij is doof en bijna blind ). Ik had toen al 2 katten Ben en Tommy, inmiddels is Tommy overleden.
Hij was al gauw gewend en in januari ging hij naar het pension. Hoe zou het gaan? Maar ook daar was hij gauw gewend, ik had me meer zorgen gemaakt dan hij, iedereen was meteen verliefd op hem.

Ik heb mijn tuin zo laten verbouwen dat hij er in kan lopen zonder dat hij er uit kan. Soms zit er een kat in die jaagt hij er uit is, dat niet geweldig als je doof en blind bent. Hij heeft helemaal geen last van zijn handicap. Hij kan ook goed met andere katten en honden om gaan. Hij is geweldig.

Groetjes Becs

10 februari 2019

Sky (Swiffer), Shady, Sunny (Dopey) en Siam

9 februari 2019

Bullet 

9 februari 2019

Toos, Cees en Noutje
(Tooske, Cesar en Chanou)

Toos(ke) en Cees (Cesar) wonen sinds december 2017 bij mij. Ik werd verliefd op de foto’s van Toos(ke) met haar hartenneusje …en ook op de beroemde selfie’s van Cees.  En Toos was (is) een beetje verliefd op Cees, dus natuurlijk moesten ze met z’n 2-en naar een mandje!

De eerste periode bleven ze boven op een aparte kamer, hierna snel uitgebreid met gang, zolder (lekker racen op de trappen) en uiteindelijk ook naar beneden. Het zijn nieuwsgierige katjes – vooral Toos, een meisje he? 😊 – dus dat hielp goed. Het zijn geweldig leuke en lieve katjes, ze zijn heel leuk samen en hebben zeker in het begin veel steun aan elkaar gehad om te wennen in hun nieuwe mandje. Ze zoeken elkaar ook regelmatig als de een even solo op onderzoek is.

Zowel Toos en Cees houden geweldig van knuffelen, elk op hun eigen manier. Toos nestelt zich ‘s avonds regelmatig naast me (en een van de kussens) op de bank, Cees komt ook aandacht vragen en gaat er meestal uitgebreid voor liggen op de grond. Buiten rond struinen vinden ze geweldig. Inmiddels gewend aan de loslopende kippen – een wel erg apart soort vogel – gaan ze op vogel- en muizenjacht. Een dagelijkse check op hun buit is dus nodig in huis, vooral die van Cees.

Eind september 2018 kwam Noutje (Chanou) ook bij mij wonen. Het kan soms vreemd lopen, want Noutje is het zusje van Cees (de C-tjes). Veel later in de opvang gekomen dan Cees, daarom veel schuwer en eerst was niet zeker of ze eventueel teruggezet zou worden of niet. Nou, gelukkig niet! Noutje doet het inmiddels zooo goed! En is inmiddels minder bang voor visite en drukte dan de andere twee😊. Ze had een week nodig om me haar te laten aaien. Toen was ze ‘om’. Natuurlijk heeft ze best lang nodig gehad om te wennen, maar dat is stapje voor stapje gebeurd, in haar eigen tempo. Ze heeft lang beneden door het raam lonkend naar de kippen en vogels in de tuin gekeken.

En toen het eenmaal zover was dat ze naar buiten mocht …. en later ook het kattenluik doorhad … Het was geweldig om te zien hoe ze hiervan genoot (en geniet). De bomen die ze heel hoog inging naar de vogels. Lekker krabben aan de stam, gewoon zitten en alleen maar kijken in de tuin vanaf een tafel. En ook wat daken van huizen verkennen, gluren bij de buren! 😊En heel slim ook, ze vond snel de weg terug naar huis vanuit andere tuinen.

Noutje kon al snel goed met Cees opschieten (nee, ze ‘herkenden’ elkaar niet of zo ..), ze hebben een vergelijkbaar, vrij rustig karakter. Inmiddels liggen ze lekker tegen elkaar aan te slapen 😊.

Omdat Toos soms wat enthousiaster kan doen en meer een ‘spring in het veld’ is, was dat even wennen voor haar. Maar inmiddels gaat dat ook prima, alleen als Toos echt uitdaagt wordt er wel even door huis of tuin gesprint, maar eigenlijk is dat ook meer spelen … Kortom, inmiddels is Noutje een heel happy en relaxed katje en een mooie slanke dame geworden!

Ik ben blij met mijn drie happy katjes (alle drie bijna 2 jaar oud) en als ik soms verhalen lees over katten in de opvang bij Stichting Poezensnuitjes is het verleidelijk om …. .maar voorlopig houd ik het bij mijn K3!

8 februari 2019

Hallo!! Hier ’n berichtje van Pepper en Pixie.

Ons vrouwtje wilde ’n stukje gaan schrijven maar ik zag dat poezensnuitjes van Bianca vaak zelf hun verhaal mogen vertellen dus ik zeg dat kan ik ook!! En als Pixie lief is mag ze ook nog wat zeggen.

En dat ben ik dus Pepper en mijn zusje Pixie, we zijn nu bijna 8 maanden oud en zo’n 5 maanden staat ons gouden mandje n bij Herman, Marianne en Kim.

En het gaat goed met ons! Vanaf dat we in huis kwamen hadden we het gelijk naar ons zin, we zijn inmiddels ’n stuk gegroeid, al blijft Pixie wel mijn kleine zusje en ben ik ’n grote stoere vent, we hebben ook altijd honger en trek in lekkers, als één van onze baasjes bij het aanrecht in de buurt komt zijn we er als de kippen bij om om lekkers te roepen. Pixie kan het niet maar ik spring gewoon op het aanrecht en kijk dan zelf wel of er wat te halen is. Ze verstoppen ook altijd alles voor ons in de kastjes want als er iets blijft liggen pikken we het en eten het gewoon op. Mag niet, stom he!!

Als het lekker weer is spelen we lekker in de tuin.