Lieve poezensnuitjesfans

De maand maart is gelukkig wat rustiger geweest qua meldingen.
Dat wil niet zeggen dat we niets te doen hadden, want we hebben natuurlijk nog genoeg snuitjes in opvang, en ook achter de schermen blijven we druk.
Maar niet dag en nacht op pad hoeven is voor onze vangers best wel fijn 🙂

We kregen een melding over een kat die de hele buurt terroriseerde, en die men zo snel mogelijk weg wilde hebben.
Wij zijn er met de vangkooi heen gegaan en hebben hem gevangen en meteen meegenomen naar de dierenarts.
Een ongecastreerde kater, met natuurlijk weer geen chip.
Omdat hij onder de wonden zat hebben we hem meteen laten testen op fiv/felv, en die uitslag was gelukkig negatief.

Wij hebben hem meteen laten castreren.
In het begin was Fritz enorm bang, vooral voor handen.
Hij zal geen fijne ervaringen hebben gehad, doordat hij overal werd weggejaagd.
Hij dook echt in elkaar als hij handen zag, heel zielig.
Maar na een paar weken, toen zijn hormonen minder werden, kwam er een heel lief snuitje tevoorschijn.
Die vechtersbaas vol hormonen blijkt een lieve knul te zijn die zijn pleegvrouwtje begint te vertrouwen, en eindelijk voelt wat liefde is.

Wij kunnen niet vaak genoeg zeggen: laat je kat castreren !!!
Ten eerste natuurlijk om voortplanting te voorkomen, ten tweede zodat ze geen ziektes zoals aids oplopen, en ten derde zodat de buurt geen last van je kat heeft, en mensen hem wegjagen of nog ergere dingen met hem doen.
Je zou toch niet willen dat jouw zo geliefde kat word bedreigd en mishandeld door iets waar hij zelf niets aan kan doen, maar waar jij de verantwoordelijke voor bent ?!!

Het belang van chippen word ook hier weer eens duidelijk !!

Bo kwam bij ons binnen met haar vier pasgeboren kittens.

Bibi, Bobbi en Bommel waren mooi op gewicht en deden het erg goed.
Bo geeft gelukkig voldoende melk en zorgt goed voor haar kittens.
Maar haar kleine meisje Brandy had al een achterstand toen ze binnen kwamen.
Ze groeide amper, en op het moment dat ze niet meer aankwam en zelfs af begon te vallen zijn we begonnen met bijvoeden.
Het flesje pakte ze niet, en zelfs wanneer we het voorzichtig druppel na druppel in haar bekje deden liet ze het er weer uit lopen.
We zijn dus overgegaan op sondevoeding.

Brandy had ook misvormde pootjes.
We hadden al een afspraak staan bij de dierenarts om hier naar te kijken.
Helaas heeft ze de dag daarvoor haar laatste adem uitgeblazen 😦

Kleine Brandy mocht maar twee weken oud worden.
Maar ze heeft een plekje in het hart van pleegvrouwtje gekregen, zij zal haar nooit meer vergeten.

Ook hier zeggen we weer “NEUTRALISEER JE KATTEN”

Kleine Rozie liep al een tijdje rond te dwalen bij een verzorgingshuis.
Ze had ontstoken oogjes en zag er niet goed uit.
Gelukkig is onze hulp ingeroepen en hebben wij haar meteen opgehaald.
Ze bleek ook nog megavol met vlooien te zitten, en was ondervoed en nieste.
Helaas WEER GEEN CHIP!!

Ook met Rozie zijn we meteen naar de dierenarts gegaan.
Rozie is ongeveer 4,5 maand jong. Ze heeft meteen medicatie gekregen, wat gelukkig aan sloeg. Een lief tevreden meisje. Hoe ze op straat terecht is gekomen blijft de vraag, er heeft zich geen eigenaar voor haar gemeld.

Wij kregen het enorme trieste bericht dat Jolanda plotseling is overleden.
Jolanda was een grote fan van Stichting Poezensnuitjes.
Ze was een adoptie op afstand tante van Eddie, ze was vaste donateur, en als Jolanda zag dat we dure medische kosten voor een snuitje hadden gemaakt, dan maakte ze altijd een extra mooi geldbedrag aan ons over.
Jolanda heeft drie snuitjes van ons geadopteerd, Loesje is helaas vorig jaar overleden na een ongeval waar Jolanda helemaal kapot van was.
Wieke en Basha waren er nog.
Na het verdrietige telefoontje van haar zwager zijn wij direct in aktie gekomen en hebben Wieke en Basha opgehaald uit het huis van Jolanda.
Wij wisten dat Jolanda dit zou willen, en hebben deze wens in vervulling laten gaan.
Wieke en Basha mochten naar een gastgezin van ons waar ze nu nog samen hun eigen kamer hebben.
Beiden waren behoorlijk van slag.

 

Gelukkig kon Basha getroost worden met knuffelen, heel veel knuffelen.
Dit was ook de manier om haar uiteindelijk weer aan het eten te krijgen.
Wieke heeft het er moeilijker mee, haar hebben we eetlustopwekkers moeten geven om haar weer aan het eten te krijgen.
Wieke liet zich in het begin helaas niet troosten door knuffels, ze was bang en bleef op afstand. Maar inmiddels begint zij zich gelukkig ook meer op haar gemak te voelen.

Het is enorm verdrietig om te zien dat deze meisjes aan het rouwen zijn, ze missen hun vrouwtje enorm, en zijn hun vertrouwde omgeving kwijt.
Bij ons krijgen ze veel liefde, en ook de tijd om te rouwen.
Al hopen we natuurlijk dat ze zich snel weer prettig zullen voelen.

Het is belangrijk om iets geregeld te hebben voor als je komt te overlijden en je snuitjes alleen achter blijven.
Omdat Jolanda altijd over haar snuitjes en Stichting Poezensnuitjes praatte, daar zat ze helemaal vol van, heeft haar familie contact met ons opgenomen.
En daar zijn wij dankbaar voor.
Laat mensen om je heen weten wat er met je snuitjes moet gebeuren als jij komt te overlijden. Ook als je nog jong bent, Jolanda was ook pas 56 jaar.

Wij zijn een lieve vrouw met een hart van goud, en een echte kattenliefhebster verloren.
Rust zacht Lieve Jolanda, en geen zorgen om Basha en Wieke, wij geven ze alle zorg en liefde die ze nodig hebben.

Tot slot willen we iedereen weer bedanken die ons donaties gestuurd of gebracht hebben, in geld en goederen.
Geweldig vinden wij dat.
Dankzij jullie kunnen wij doorgaan met snuitjes helpen.