Stichting Poezensnuitjes biedt mensen die zelf geen kat (meer) in huis kunnen nemen de mogelijkheid om een poezensnuitje op afstand te adopteren. Binnen onze Stichting zijn een aantal niet plaatsbare poezensnuitjes. Dit kan verschillende redenen hebben. Deze poezensnuitjes mogen permanent bij hun gastgezin blijven, maar zij hebben natuurlijk ook hun kosten. Men kan deze adoptie-snuitjes helpen door ze op afstand te adopteren. Er zijn twee mogelijkheden:

a. Men adopteert een poezensnuitje volledig. Dat houdt in dat u maandelijks 30 euro overmaakt voor dit adoptie-snuitje. Er mag natuurlijk ook een samengesteld bedrag per kwartaal of per jaar overgemaakt worden. Het gastgezin waar uw snuitje woont houdt u regelmatig op de hoogte door middel van mailtjes met foto’s, of via onze facebook.

b. Men adopteert een poezensnuitje samen met anderen. Dit houdt in dat men maandelijks minimaal 5 euro overmaakt voor een adoptie-snuitje naar wens. Deze wordt dan dus door meerdere mensen gesteund. Ook dan wordt men natuurlijk regelmatig op de hoogte gehouden, en indien gewenst wordt de naam (namen) van de adoptant vermeld bij het adoptie-snuitje op onze website.

Alle adoptie-snuitjes ziet u hieronder weergegeven.
Zou u graag een poezensnuitje op afstand willen adopteren? Neemt u dan via mail@stichtingpoezensnuitjes.nl contact met ons op.

.

.

Nog te adopteren snuitjes

.

Op dit moment zijn er geen poezensnuitjes die nog een adoptie op afstand oom/tante zoeken.

Geheel geadopteerde snuitjes

Nala

Nala is volledig op afstand geadopteerd door Marina, Marion en Eva.

Kirby

Zijn vriendinnetje Zaza werd snel herplaatst, maar Kirby had opnieuw tijd nodig om mensen te vertrouwen, en daarbij had hij enorme verlatingsangst. Dit laatste heeft hij nog steeds, als zijn vrouwtje uit zicht is kan hij kermend mauwen tot hij haar weer ziet.
Inmiddels was hij weer de grootste vriend van Bianca geworden en werd hij ‘pleegpapa’ voor de opvangkittens. Kirby is de grote knuffelbeer in huis. Begin 2023 heeft Kirby een penisamputatie ondergaan.
Dankzij zijn  adoptie op afstand oom, hoeft Kirby nooit meer te verhuizen en heeft hij zijn “thuis”gevonden..

Kirby is volledig op afstand geadopteerd door Jan en Thea.

Roderick

In mijn officiële documenten en op zondag heet ik nu Roderick en verder ga ik door het leven als Hurmpie, ik zou er een identiteitscrisis van krijgen zeg!
In 2012 ben ik van de straat gehaald, ik was aan komen lopen bij mensen die aan een heel druk kruispunt wonen in Dieren, vrouwtje heeft zo’n donkerbruin vermoeden dat iemand me op dat kruispunt uit een auto gezet heeft vanwege mijn voor tweebeners heel nare eigenschap waar ik het zo, eerlijk als ik ben, ook nog even over zal hebben. Ik had een vervelende nies toen ik hier kwam en moest aan de antibiotica, moest ook meteen afscheid nemen van mijn balletjes en dokter Allard schatte dat ik in het najaar van 2011 geboren was. De eerste dagen hier blerde ik het uit’, ik ben namelijk een heel onzeker ventje en heb grote moeite met veranderingen. Bij een volgend bezoekje aan dokter Allard kreeg ik van hem een homeopathisch middeltje mee waar ik baat bij zou hebben ten tijde van veranderingen, dat middeltje moest ik ook innemen als het grote moment van verhuizen naar een eigen gouden mandje daar zou zijn…wel, jullie raden het vast alweer; dat grote moment kwam dus never, nooit, niet he!
Hoe dat komt? Wel, vrouwtje is al net zo eerlijk als ik ben en vond het nodig om eventuele adoptanten in te lichten over die ene eigenschap van mij waar tweebeners allergisch voor blijken te zijn…ik ben een Vreselijke Sproeier…ja, sorry hoor, dat heeft alles te maken met mijn onzekerheid. Vrouwtje en haar vent vinden het ook verschrikkelijk maar gooien mij toch niet terug op straat, ze passen zich zo goed mogelijk aan mij aan (heb ik ze goed getraind of niet?) en een aantal ruimtes hier in huis zijn absoluut verboden terrein voor mij. Daar baal ik dan wel weer van dus als ik toch maar even de kans krijg dan sneak ik zo’n ruimte binnen en sproei snel even ergens tegen aan. Je moet ze eens horen mopperen als het me weer gelukt is, hahaha, moeten ze maar beter opletten hoor.
Maar ja, eigenlijk ben ik gewoon een heel erg lief kereltje, ik kan het met alle poezensnuitjes hier in huis goed vinden en ben heel erg blij dat ze hier zoveel geduld met ons hebben. Aangezien niemand het aan durft om mij in huis te nemen probeer ik hier nu ‘adoptie op afstand snuitje’ te worden, ik hoop dat me dat gaat lukken!

Roderick is volledig geadopteerd door Marjolein & Nathalie

 Mister Eddie

Het feit dat Eddie al zeven weken was geworden zonder medische hulp vonden zij zeer hoopgevend. We zijn hun adviezen verder op gaan volgen en Eddie kreeg medicatie.
Wat de toekomst brengt kan niemand weten, een dure operatie is misschien nog nodig en medicijngebruik zal waarschijnlijk levenslang zijn, maar zolang het geen lijden wordt en Eddie in zijn gedrag laat merken dat hij verder wil geven we hem die kans.
Maar om Eddie ergens te plaatsen vinden we toch een te grote uitdaging. Daarom blijft Eddie bij gastgezin Bianca wonen, en kan de stichting borg staan voor alle nodige medische behandelingen. Dankzij zijn adoptie ooms & tantes wordt er een potje gevuld om Eddie te kunnen onderhouden.
En Eddie zelf? Die vind het alleen maar prachtig en geniet van elke dag!

Eddie is volledig geadopteerd door Erwin & Petri , Melissa, Diana, Linsey en Marloes 

Assepoes

Ik had nog heel lang gelukkig kunnen zijn op die camping maar helaas gingen de mensen die mij dagelijks voerden emigreren en lieten mij achter, dat was wel even slikken, niet meer op tijd eten voor mijn neus gezet krijgen…
Ook bleken er toch TNR- katten te verdwijnen, blijkbaar werden die alsnog ‘opgeruimd’ en de Poezenbelvrijwilligster maakte zich ernstig zorgen om mij. Heel vaak kwam ze bij ‘mijn’ chalet kijken of ik er nog was, zette een vangkooi neer om mij opnieuw te vangen maar ik trapte daar mooi niet in.
Inmiddels stond mijn chalet te koop en zette een enge man een hele grote vangkooi neer die ik niet als zodanig herkende. Hij heeft mij toen wel gevangen en het had heel slecht af kunnen lopen met mij maar gelukkig haalde die man zijn hand over zijn hart en belde de vrijwilligster, zij mocht mij op komen halen als ze me maar niet meer terugbracht.
Binnen no-time was de vrijwilligster bij mij, liet me overlopen in een ander kooitje en nam me mee naar huis, ik was doodsbang en helemaal van slag.
De vrijwilligster heeft heel erg haar best gedaan om een echte huispoes van mij te maken zodat ze me kon herplaatsen maar ik overwon alleen mijn angst voor haar en niet voor andere mensen en ik was doodongelukkig binnenshuis. Uiteindelijk heeft ze de achterdeur voor me opengezet en me de vrijheid gegeven, ze kon niet meer aanzien hoe ik wegkwijnde….En ik? Ik was zo blij met mijn vrijheid dat ik me eerst 3 dagen verstopt heb omdat ik bang was dat ze me weer op zou sluiten maar uiteindelijk won de honger het van mijn angst en heb ik me toch maar weer gemeld in haar tuin. Dat gekke mens stond te juichen van blijdschap dat ik er weer was, nou ja dacht ik, dan zal ik maar in haar tuin blijven wonen he? Een tuin is een tuin, als ik dat huis maar niet meer in hoef. Zo af en toe haalt ze me wel naar binnen, dat is altijd wanneer het koud is en er ’s nachts heel lang keihard geknal te horen is, dan ben ik stiekem wel blij dat ik binnen zit hoor! Tegenwoordig is mijn verzorgmens vrijwilligster van Stichting Poezensnuitjes en ga ik als Adoptie Op Afstand Snuitje door het leven, wat dat precies inhoudt weet ik niet maar ik vind het hartstikke leuk want mijn mens zegt dat het heel goed voor me is en ik er niet voor binnen hoef te wonen en dan vind ik wel prima!

Assepoes is volledig geadopteerd door Brigitte & Mijke en Mirande.

Gizmo

Ondanks dat we haar geholpen hebben wat wij konden, hebben geen van haar kindjes het overleefd.
Maar Gizmo heeft wel pleegkindjes mogen verzorgen, ze was de beste mama met haar fopspeentjes.
Enorm dankbaar was ze haar pleegvrouwtje, haar vertrouwde ze al snel, maar andere mensen wil ze niks van weten.
Ze knuffelt er wat af met haar pleegvrouwtje, maar zodra er een andere mensensnuit binnen komt is Gizmo verdwenen, hoogstwaarschijnlijk heeft ze geen fijne dingen meegemaakt op straat.
Hier heeft ze het fijn, ze komt heel graag buiten, en hier kan dat in de veilig afgezette tuin, er kan haar dus niets meer overkomen en toch kan ze heerlijk buiten zijn. Wekelijks komt ze een muis binnen brengen voor al haar poezenvriendjes en vriendinnetjes.
En ze geniet volop van de warme mandjes binnen. Ze is ook dol op alle andere poezensnuitjes in huis.
Wij zien poezensnuitjes graag gelukkig, en Gizmo heeft haar geluk in het gastgezin gevonden.
Wanneer er weer kleine kittens in opvang komen, kan ze haar hartje weer ophalen.

Gizmo is volledig geadopteerd door Marion, Marjan & Ella en Jitske

Ziggy

Hoewel ik in eerste instantie natuurlijk niet blij was dat ik gevangen werd is dat natuurlijk wel mijn geluk geweest, ik ben nu al slechtziend maar in de toekomst ga ik blind worden, hoe had ik me buiten dan moeten redden?
Vanwege mijn zicht-probleem en schuwheid mag ik bij mijn pleeggezin blijven wonen als adoptie op afstand snuitje en dat vind ik keigaaf!!!

Ziggy is volledig geadopteerd door Josca, Lilian en Marion

Yuki

Er werd meteen hulp ingeroepen, en vlak daarna kwam mijn toekomstige pleegvrouwtje. Zij heeft mij meegenomen en is direct doorgereden naar de dierenhoofdkliniek. Daar bleek dat mijn pootje op meerdere plaatsen zo ernstig gebroken was dat deze geamputeerd moest worden, en dat is dezelfde avond nog gebeurd. Die nacht mocht ik weer met mijn pleegvrouwtje mee, ik voelde me niet fijn, ik had nog pijn, was een beetje in shock en bleef nog een tijd heel depressief.
Maar….de pijn ging weg, en het eten wat altijd voor me klaar stond was best lekker. En ik kwam erachter dat die mensenhanden best heel fijn kunnen kriebelen. En ik redde me prima op drie poten.
Toen mijn revalidatie in de bench na een paar weken voorbij was, werd ik zo happy, ik ben meteen het hele huis gaan onderzoeken, en pleegvrouwtje keek verbaasd toe hoe goed ik al kon klimmen en springen met mijn drie poten.
Ik ontdekte het kattenluik naar de veilig afgezette tuin, en ging daar s’nachts vaak een kijkje nemen. Overdag bleef ik binnen, tot pleegvrouwtje mijn geheimpje ontdekte van mijn nachtelijke uitstapjes, toen ging ik ook maar gewoon overdag naar buiten 🙂
Nu ben ik weer helemaal een happy snuitje.
Ik kan heel goed overweg met alle andere poezensnuitjes, ik vind het heerlijk om in mandjes te liggen, maar ik ben ook blij om buiten te zijn. Ik ben pleegvrouwtje zo dankbaar dat ik haar vaak knuffels en kopjes kom geven en soms zelfs bij haar op schoot kruip. Spelen vind ik ook heel leuk, eigenlijk deed ik gewoon mijn eerste jaar weer helemaal over,  buiten leven is eerlijk gezegd overleven, nu hoef ik alleen nog maar te genieten.
Pleegvrouwtje is voor mij op zoek gegaan naar een gouden mand. En die mand moest een grote veilig afgezette tuin hebben. Want ook al heb ik nog maar drie poten, ik kan klimmen en springen als de beste.
En ik ben een echte houdini, als ik de kans krijg ben ik weg.
Maar het viel niet mee om die gouden mand te vinden, helaas waren er niet zo veel mensen die een echte veilige afgezette tuin hebben, waar ik echt niet uit kan komen. Velen onderschatten mij ook, denken dat een snuitje op drie poten echt gehandicapt is, maar daar vergissen ze zich in hoor.

Inmiddels ben ik zo gewend hier, ik heb mijn vriendjes en vriendinnetjes, ik ben de hele dag buiten om mijn grote hobby uit te oefenen: vogeltjes spotten. En ik heb het zelfs voor elkaar dat ik mijn eigen bakje eten op de tafel krijg, en ook nog eens op het tijdstip dat het mij uitkomt 😀 Ik heb een heel serieus gesprek gevoerd met pleegvrouwtje, en we hebben een deal gemaakt: als ik haar help met het verzorgen van alle kittens, dan blijft zij voor mij zorgen, hoe mooi is dit 😀 En tante Angelina en tante Marischka hebben mij op afstand geadopteerd.
Me a Happy Girl 💖

Yuki is volledig geadopteerd door Josca, Marischka en Richard & Lisette.

Sir Spockie

In Nederland worden katten met een waterhoofd helaas dus nog steeds bijna altijd ingeslapen. In overleg met het asiel mocht Spockie naar ons komen. Al voor hij kwam hebben wij gezorgd dat Spockie de medicatie kreeg.
Helaas was dat niet het enige probleem, Spockie had ook entropion. De bovenste oogleden krulden naar binnen waarbij zijn wimpertjes continu in zijn oogjes prikten, zeer pijnlijk! Onze eigen dierenarts heeft een tijdelijke oplossing bedacht, ze heeft de oogleden omhoog gehaald en vastgezet met hechtinkjes. Vanaf dat moment zagen we een hele andere Spockie, hij had geen pijn meer, en er kwam een echte ondeugd tevoorschijn. De hechtinkjes waren er na vijf dagen alweer uit, dat vonden we erg jammer, we hadden gehoopt dat ze lang zouden blijven zitten, het liefste tot hij een kilo of twee zou wegen, zodat hij geopereerd kon worden aan de entropion.
Onze verbazing was erg groot toen bleek dat de oogleden niet meer omkrulden na die vijf dagen. In die vijf dagen bleek namelijk dat zijn oogjes naar voren waren gekomen, dus niet meer diep in de kassen, maar nu naar een normale stand waardoor de oogleden niet meer om konden krullen.
Onze verbazing zette zich snel om in blijdschap, want zijn oogjes waren nu gewoon oke, hij kon prima zien, had geen pijn meer, hoefde geen pijnstilling meer, en we hoefden hem niet meer te plagen met oogjes zalven 🙂
Net als Eddie weten we ook met Spockie niet wat de toekomst gaat brengen. We hopen dat de medicatie bij hem net zo goed zal aanslaan als hij Eddie. Maar we houden altijd in ons hoofd dat het misschien toch mis kan gaan, en hij een zware operatie moet ondergaan waarbij er een shunt in zijn hoofd geplaatst moet worden. Spockie heeft kleine neurologische problemen, hij begint altijd kruislings te lopen met zijn voorpoten, en hij beweegt veel met zijn koppie. Als hij zit beweegt zijn hele lijfje mee. Maar onze boef ondervindt daar geen enkele hinder van.
Helaas is zijn zicht met de jaren minder geworden, hij kan nog ongeveer 1 meter zien.
Maar hij redt zich gelukkig prima, onze grote  boef. Want een boef is hij…..een zeer actief mannetje, alles wat hij ziet is leuk, en moet ook aangevallen worden 😜
Hij is gewoon een geweldig leuk speels snuitje, die ons elke dag opnieuw laat lachen.
En daarbij ook nog een heerlijke knuffelkous, die rijkelijk kusjes uitdeelt 💖

Spockie is volledig op afstand geadopteerd door Erwin&Petri, Erny, Esther, Rena, Diana en Richard & Lisette.

Reza en Roefje

Hallo wij zijn Roefje en Reza, beiden in april 2019 geboren. Wij waren nog kittens toen wij bij Stichting Poezensnuitjes kwamen. Beiden waren we ziek, Reza was zelfs heel erg ziek, en vele onderzoeken volgden.
Roefje bleek een poliep in zijn oor te hebben, en nadat die verwijderd was ging het gelukkig meteen een stuk beter met hem.
Reza bleef kwakkelen. Beiden hadden we diarree toen we binnen kwamen, en tot op de dag van vandaag heeft Reza dat nog met vlagen. Allerlei onderzoeken hebben geen uitsluitsel kunnen geven, en de vele soorten medicatie sloegen niet aan, bij Reza werd het zelfs nog erger.
Verschillende soorten voer heeft ons er ook nog niet vanaf gebracht. Wij hebben er zelf geen last van, Roefje is een grote dondersteen en hij groeit ook prima. Reza is kleiner gebleven, een teer manneke die ook een mindere weerstand heeft, maar momenteel gaat het met hem ook prima. Het zijn twee hele dankbare lieve snuitjes.
Toen wij foto’s van Reza op onze facebook plaatsten, kreeg wij spontaan een privebericht van Margoth.
Zij wilde dolgraag Reza op afstand adopteren voor 50 euro per maand. Dat is een super geweldig aanbod waar wij even stil van waren. Aangezien Reza al zolang in opvang is, hebben wij het aanbod aangenomen, maar dan voor 20 euro per maand, dat is immers het bedrag voor volledige adoptie op afstand.
Maar Margot bleef erbij dat ze graag 50 euro per maand wilde doen. Toen kwam ons pleegvrouwtje met een ander idee, als Margot nu eens Reza én Roefje op afstand zou adopteren, Roefje is immers hetzelfde verhaal als Reza. En dat vond Margot een geweldig goed idee 😀
Dus nu zijn wij samen voor 40 euro per maand tijdelijk volledig op afstand geadopteerd door tante Margot xx En de overige 10 euro gaat maandelijks in de Klaas-pot 🙂

Reza en Roefje zijn volledig op afstand geadopteerd door Margoth

Captain Murphy

Ik woon bij Mister Eddie en Sir Spockie, zij hebben ook een waterhoofd en kunnen mij helpen als ik probleempjes heb.
Ik vind het reuze gezellig hier.

Ik ben volledig op afstand geadopteerd door Marjon, Fleur, Marischka, Petra en Tamara en Edwin.

Zeus

Daar ging ik langzaam weer kleine hapjes eten, maar alleen als pleegvrouwtje me aaide. De rest van de tijd zat ik diep weggedoken in een holletje.
Weken gingen voorbij, en al die tijd kreeg ik mijn sondevoeding en at soms wat hapjes natvoer terwijl pleegvrouwtje me aaide. |
En toen kwam de dag dat ik me iets zekerder ging voelen, en meer durfde te eten, ook ging ik weer brokjes eten.
Dus de sonde mocht eruit en ik mocht het zelf proberen. En dat deed ik goed, want alles wat ik aan gewicht verloren was kwam er snel weer aan, met als gevolg dat ik speciaal moest krijgen om weer af te vallen.
Natvoer eet ik nog steeds met pleegvrouwtje naast me, dat vind ik gewoon heel gezellig. Maar ik zit niet meer de hele dag weggedoken. Ik leerde hier de poezensnuitjes Emiel en Bink kennen en die hebben me erg geholpen om wat meer zelfvertrouwen te krijgen. Alhoewel Emiel ook altijd op mijn eten aast.
Ik ben nog steeds een angsthaasje. Ik heb hier kamer voor kamer op de bovenverdieping durven ontdekken. Ik kom ook af en toe op bed voor een knuffel en heb mijn eigen stoel in de slaapkamer waar ik op slaap. Van geluiden van binnen of buiten wordt ik bang en dan vlucht ik weg. Ik kan hier ook naar beneden, maar dat doe ik overdag niet. Dat zijn veel te veel prikkels voor mij. Ik lig dan onder het bed, de kledingkast of mijn holletje. s’Avonds kom ik pleegvrouwtje wel eens beneden halen als het bedtijd is, want dan krijg ik mijn zakje natvoer
Sindskort heb ik kennis gemaakt met de kittens die hier logeren, en die vind ik eigenlijk best wel heel erg leuk.
Pleegvrouwtje zei “Zeus misschien is het een leuke job voor jou om pleegpapa te worden.” Nou stiekem lijkt me dat best wel leuk hoor. De kleintjes zoeken me ook steeds op en dat geeft me ook weer meer zelfvertrouwen.
Ik hou heel erg van knuffelen met mijn pleegvrouwtje Sanne en ik vind het fijn dat ik hier mag zijn wie ik ben en dat ik steun krijg bij mijn angsten. Daarbij wil ik best heel graag pleegpapa zijn. Ik heb dus overlegd met pleegvrouwtje Sanne en de poezensnuitjes Bink en Emiel of ik een verblijfsvergunning kan krijgen.
Zij zeiden het leuk te vinden als ik bij hun blijf maar dat ik dan wel zelf op zoek moest gaan naar adoptie op afstand ooms/tantes.
En toen heb ik een oproep geplaatst op de facebookpagina van Stichting Poezensnuitjes, en binnen no-time had ik mijn adoptie op afstand tante Gretha.

Zeus is volledig op afstand geadopteerd door Gretha, Esther en Ina.

Zwieber

Toen ik zover was hebben ze een gouden mand voor mij gezocht, ik verhuisde naar de andere kant van het land. Helaas bleek dat niet de gouden mand te zijn, want ze lieten me na een paar dagen naar buiten, en ik was zo bang dat ik ben gaan lopen, niet wetende waar ik heen moest gaan. Ik kwam in een grote hal van een supermarktketen terecht waar ik me verstopte. 
Doodsangsten heb ik daar uitgestaan.
Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb maar ineens hoorde ik een vertrouwde stem….is ze dat echt?? Eerst durfde ik niet te komen, maar toen ik zeker wist dat ze het was, kwam ik toch tevoorschijn, en ja hoor ze was het echt………mijn allerliefste pleegvrouwtje Eva. Wat was ik ontzettend blij, pleegvrouwtje ook, ze was aan het huilen.
Ik mauwde “neem me alsjeblieft mee naar huis”, en dat deed ze ook, ze was niet van plan me daar achter te laten, maar ze zou me ook nooit laten gaan !! En zo werd mijn gastgezin mand mijn gouden mand.
Nog steeds hebben wij een hele innige band, wij willen elkaar nooit meer missen !
Maar nu is er een probleempje. Ik had al blaasgruis toen ik bij haar kwam, dus ik krijg daar speciaal voer voor. Maar nu ik ouder wordt krijg ik steeds meer probleempjes, daarvoor moet ik regelmatig naar tante Judith en dat kost centjes. Ook de medicatie is niet voor niks. En mijn spaarpotje begint leeg te raken,
Nu dacht ik misschien zijn er wel hele lieve mensensnuiten die mij willen steunen, en me op afstand willen adopteren. Want echt, ik moet bij mijn vrouwtje blijven wonen, ik zou doodongelukkig worden als ik bij haar weg moet, en dan zullen mijn medische problemen ook alleen maar erger worden.
Hier ben ik gelukkig.
Ik heb dus een oproep geplaatst op de facebookpagina van Stichting Poezensnuitjes, en je gelooft het niet, maar binnen twee minuten was ik volledig op afstand geadopteerd. Jullie snappen vast wel hoe blij mijn vrouwtje en ik zijn.

Zwieber is volledig op afstand geadopteerd door Helma en Gerda.

Saar

De stichting hoefde mij dus niet meer te vangen alleen te checken op een chip die ik helaas niet had. Ze namen me mee naar de dierenarts, daar bleek ik ook nog niet gesteriliseerd te zijn, ik had zelfs allemaal vocht in mijn baarmoeder, dus heeft de dierenarts mijn hele baarmoeder eruit gehaald.
Maar dat was niet het ergst, ik bleek ook een hartruis te hebben.
Dat kan soms door stress komen, dus ik moest een paar weekjes later terugkomen en toen had ik nog steeds de ruis. Dat wilden ze bij de stichting toch graag verder onderzoeken en daarom ben ik naar een hartspecialist geweest, en daar kwamen ze erachter dat ik HCM heb, een hartafwijking.
De mevrouw waar ik naar binnen ben gelopen en die al die tijd voor me heeft gezorgd, haar naam is Jeanet, werd erg verdrietig, want niet zolang geleden is een poezensnuitje van haar overleden en ze is nog steeds niet over dat verdriet heen. Het idee dat ze ook voorgoed afscheid van mij moet nemen kon ze nog niet aan.
Ik heb pilletjes voor mijn hart gekregen, en ook tegen een hoge bloeddruk.
Eigenlijk voel ik me nu best oké, pleegvrouwtje Jeanet verwent me, we spelen samen, niet te wild hoor, we knuffelen en ik krijg heerlijke hapjes te eten van haar. Het bevalt me hier prima. Ik heb dus ook alles uit de kast getrokken om hier te mogen blijven wonen zolang ik nog heb. En yes het is gelukt, ik mag blijven, wij lekker met ons tweetjes.
Maar nu wou ik ook heel graag adoptie ooms en/of tantes willen hebben, dat lijkt me zo leuk.
En dan heb ik mijn eigen spaarpotje waar pleegvrouwtje boodschapjes voor mij mee kan doen.
En na een oproep op facebook had ik mijn eigen adoptie op afstand tante Cora gevonden 🙂

Saar is volledig op afstand geadopteerd door Cora en Esther.

Crunch en Crispy

Crunch en Crispy willen graag wat vertellen.
Wij zijn in november 2020 bij Stichting Poezensnuitjes gekomen in het hotel van Mister Eddie.
In het begin vonden we er niks aan, vooral die mensensnuiten niet.
Die laatste wilden maar van alles van ons, maar ze kregen er flinke petsen voor terug hoor.
Crunch was als eerste om, hij vond dat gekriebel aan zijn lijfje eigenlijk best wel lekker.
Maar Crispy bleef stug volhouden dat mensensnuiten gewoon NIET leuk zijn !
Helaas was Crunch ziek, elke keer weer, pleegvrouwtje maakte zich daar veel zorgen om. Dan had ze hem weer opgeknapt met medicijnen, spuitjes en allerlei hapjes, en daarna ging het weer mis. Ze had een onderbuik gevoel dat er meer met Crunch aan de hand was dan de dokters konden vinden. Daarom werden wij ook niet ter adoptie gezet, ze wilde eerst dat Crunch lange tijd goed in zijn vel zou zitten.
En ik, Crispy vond dat prima, want inmiddels had ik al veel vrienden hier in huis gemaakt.
Maar Crispy vond hier ook de liefde van haar leven, en dat was niet eens een poezensnuitjes, maar de zoon des huizes, ja echt waar. Ze vond hem zo leuk dat ze hem overal achterna ging lopen, zich vreselijk uit begon te sloven om zijn aandacht, en als snel zijn sletje werd genoemd 😜
Met Crunch ging het in de loop van het jaar gelukkig ook beter, hij is rustiger dan alle anderen, maar speelt op zijn manier mee en lijkt gelukkig te zijn. Crunch laat zich ook lekker knuffelen door iedereen.
Maar Crispy niet hoor, zodra er bezoek komt gaat zij zich verstoppen, en komt pas weer tevoorschijn als het bezoek verdwenen is. Een beetje lastig als iemand ooit kennis zou willen maken.

Inmiddels wonen wij hier al een hele tijd, en we voelen ons helemaal op onze plek.
Crispy is nog steeds stapelverliefd op de zoon des huizes, slooft zich voor hem uit en kletst hele verhalen naar hem, gelukkig vindt ze pleegvrouwtje ook lief hoor, maar alleen als Crispy het wil wordt er geknuffeld, probeert pleegvrouwtje het op een ander moment dan kan ze zomaar weer een mep krijgen. Crispy is ook enorm ondeugend, alles wat op de tafels en het dressoir ligt gooit ze eraf, zelfs de manden die op de hoge kast staan moeten er af. Maar ook houdt ze van schilderijen die scheef hangen, daardoor hangt er geen enkel schilderij meer recht in huis, daar zorgt Crispy wel voor.
Wij hebben onze gouden mand al gevonden hoor, en ook al duurde het lang om pleegvrouwtje daarvan te overtuigen, eindelijk is het gelukt 😜
Ze had pas van Ineke een bericht gekregen dat ze graag een snuitje op afstand wilde adopteren, dus pleegvrouwtje heeft gevraagd of ze dan misschien onze adoptie op afstand wil worden, en ze zei meteen ja en ook dat ze ons samen volledig op afstand wil adopteren 💖
Wij mogen dus voor altijd hier blijven wonen dankzij tante Ineke en oom Peter 🙂

Crunch en Crispy zijn volledig op afstand geadopteerd door Ineke en Peter.

Erik en Karlsson

Hoi, wij zijn Erik en Karlsson.
In 2020 zijn wij geboren op een dak in Arnhem, vandaar dat wij vernoemd zijn naar de personages uit de ‘Karlsson van het dak’ boeken van Astrid Lindgren, ons pleegvrouwtje heeft die vroeger toen ze jong was gelezen ( dat is al heeeel lang geleden) Wij waren erg schuw, hadden natuurlijk niets meegemaakt op dat saaie dak en helemaal geen contact met mensen gehad.
Wij schrokken ons dan ook een hoedje toen we gevangen werden en ineens die enge mensen zagen.
We zijn dus ook heel lang in ons pleeggezin gebleven om te socialiseren, vooral Erik bleef mensen erg spannend vinden. Karlsson ook wel hoor maar die durfde toch ineens veel meer dan Erik, pleegvrouwtje mag hem nog steeds niet aaien of oppakken als zij dat wil maar bijna iedere avond komt Karlsson naast haar op de bank liggen voor een knuffelsessie.
Karlsson is ook stapeldol op de blafsnuiten in huis, vooral op de grootste blafsnuit Saar. En Erik, Erik vindt de andere snuitjes hier in huis allemaal geweldig, veel leuker dan de mensen in ieder geval. Ons pleegvrouwtje heeft heel lang getwijfeld of wij wel plaatsbaar zouden zijn, haar gevoel zei steeds van niet maar toch trok ze de stoute schoenen aan en liet ons met foto’s en verhaaltje op de site zetten waarna het grote wachten begon…ze heeft gewacht en gewacht en nog eens gewacht en toen ze het eigenlijk al op wilde geven kwam daar toch eindelijk een mailtje voor ons van een hele aardige mevrouw. Zij kwam kennismaken, Erik liet zich op dat moment niet zien, Karlsson zat toen net opgesloten in een bench omdat zijn ogen gezalfd moesten worden nadat hij Corona van het pleegvrouwtje opgelopen had dus hij kon zich niet verstoppen maar heeft bang zitten blazen naar het bezoek 🙈
De mevrouw heeft het toch aangedurfd om ons een kans te geven en wij zijn een paar weken later verhuisd naar haar, pleegvrouwtje heeft daar menig traantje om gelaten want ze miste ons en maakte zich toch wel zorgen. Tsja, haar gevoel bleek het helaas toch goed te hebben gehad want wij zijn weer terug hier bij het pleeggezin. Terug? Jazeker, we willen wel meteen even vermelden dat dit zeker niet aan de lieve mevrouw lag die ons wilde adopteren hoor, zij heeft hier echt ook veel verdriet van gehad maar wij waren gewoon te bang. Na 7 weken durfde Erik nog steeds niet onder de bank uit te komen wanneer de mevrouw thuis was en dat vonden zij en pleegvrouwtje toch echt té zielig. Het was niet de bedoeling dat we ongelukkig zouden worden hè? Dus hier zijn we weer 😁
Wij wisten allang wat pleegvrouwtje en haar vent nog niet wisten, wij hadden ons Thuis al gevonden, gewoon Hier!!!
Hier waar eigenlijk al teveel schuwe snuitjes niet meer weg wilden, waar de blafsnuiten ook wonen, waar we gelukkig waren en nu ook weer heel gelukkig zijn.
En nu…nu worden we Adoptie op afstand snuitjes, wat dat precies inhoudt weten we niet maar het betekent wel dat we hier mogen blijven wonen en dat was precies wat we eigenlijk al die tijd al wilden, leuk hè?

Erik & Karlsson zijn volledig op afstand geadopteerd door Margot, Levi, Leo en Kathinka.

Liam

Tijdens storm Eunice is de ren waarin hij verbleef flink beschadigd, hij was gelukkig niet gewond, maar wel ontsnapt. Sindsdien staat er altijd eten klaar voor hem, maar hij liet zich maar weinig zien. Na ruim 3 weken kwam hij weer in beeld, sindsdien komt hij 2x per dag zijn eten halen en is door de dag geregeld in de tuin. Hij slaapt soms in de schuur waar ook een warm mandje staat. Hij heeft het prima naar zijn zin en mag van pleegvrouwtje hier blijven. Zij kennen elkaar inmiddels goed en ze kan hem in de gaten houden.
Liam heeft er zelf voor gekozen om toch weer bij pleegvrouwtje te komen wonen, maar dan wel buiten. Dankzij zijn adoptie op afstand tantes is dit mogelijk.

Liam is volledig op afstand geadopteerd door Wilma, AnneMarie, Lousanne, Marjes en Regina.

Snelle

Nadat hij alle vieze beestjes had weggestuurd kwam er nog een bacterie bij die normaal gesproken in schapen voorkomt? Hoe verzinnen we het he? Na enkele weken leek alles weer mooi en schoon en hadden we ondertussen per toeval contact met een leuke gouden mandje voor hem. Helaas bleef Snelle keer op keer nieuwe oorontstekingen ontwikkelen en zijn er ook meerdere poliepen uit z’n oren verwijderd. Na de zoveelste behandeling is Snelle naar een specialist in Utrecht gebracht en daar kwam de boosdoener aan het licht. Hij heeft een klein gat in zijn gehemelte waardoor hij gevoeliger is voor oorontstekingen en poliepen. Dit nieuws was een grote schrok voor ons allemaal. We hebben toen besloten Snelle als adoptie op afstand katje in de stichting op te nemen. Snelle zal zijn hele leven medicijnen moeten slikken om ontstekingen tegen te gaan. Snelle mag blijven in het gastgezin waar die al zat en helpt mee met de socialisatie van andere snuitjes. Ook inspecteert hij eerst elk reismandje voordat een snuitje naar zijn of haar gouden mandje mag.

Snelle is volledig op afstand geadopteerd door Angela en Nanette.

Lumi

13 september was de dag waar ze naar uitgekeken heeft, ik ben die dag naar haar verhuisd.
Ik heb gelijk kennis gemaakt met oompje Zwieber en Tante Jukka. De andere (pleeg)snuitjes kwamen ook gauw kijken en we hebben onze draai gevonden. 
Het gaat heel goed met mij, ik speel, spring en stoei als de beste.
Eten, daar heb ik altijd zin in, maar ik ben wel een kat van stand en heb zo mijn wensen.
Vrouwtje zegt dat ik een heerlijk knuffelmeisje ben, een lief klein dondersteentje.
Samen met alle andere snuitjes genieten we elke dag van elkaar.
Ik ben jarig op 13 juli 🙂

Lumi is volledig op afstand geadopteerd door Oom Marcel en Tantes Marjon Lia, Yvonne en Tamara & Edwin.

Willem

Nou leven er best veel katten een lang leven met HCM, maar ik ben in 3 maanden tijd van geringe HCM naar ernstige HCM gegaan. De Stichting heeft toen besloten dat ik mijn onbepaalde tijd mag doorbrengen bij pleegvrouwtje en mijn pleegbroer Snelle! Hij is ook een adoptie op afstand snuitje. Ik ben een echt boefje volgens pleegvrouwtje en doe het momenteel erg goed! Behalve dat ik wat vaker lig en slaap, zie je niks aan mij af en heb ik nog geen erge symptomen. Om bij pleegvrouwtje te kunnen blijven wonen zoek ik adoptie op afstand tantes of ooms die mij willen steunen.

Willem is volledig op afstand geadopteerd door Petra & Hans, Leslie en Meytal.

Odie en Garfield

Hallo allemaal, wij zijn Odie en Garfield.

Heel af en toe laten we een klein aaitje toe op onze rug als we aan het eten zijn, maar dat is dan ook genoeg.
We mochten ons verhaal op de site plaatsen dat we op zoek zijn naar een gouden mand. Daar stond eerlijk in hoe wij zijn, en dat mensen veel geduld met ons moeten hebben. Maar een mail…die kwam niet. In tussentijd zijn we samen met pleegvrouwtje en de andere snuitjes verhuisd naar een grotere woning, keivet want hier kunnen we ook de trap op en af. En kunnen we ons boven terugtrekken in de kamer die speciaal voor ons en onze vrienden is gemaakt. Wanneer we willen gaan we weer naar beneden om te eten en om lekker te spelen en te stoeien. Wij voelen ons happy hier, omdat we in onze waarde worden gelaten.
Pleegvrouwtje werd steeds verdrietiger omdat er maar geen mail voor ons kwam. We staan al bijna een jaar op de site en niemand die op ons reageert. We zouden dan dus eigenlijk onplaatsbaar zijn en dan wordt er naar een andere oplossing gezocht. Een boerderij misschien of een permanente stichting. Maar heel snel was duidelijk dat dat niets voor ons is. Wij zijn inmiddels wel echte huissnuitjes geworden, dus een boerderij zijn wij zeker niet geschikt voor, en wij zouden ondergesneeuwd worden in een hele grote groep katten bij een permanente opvang.
Gelukkig was er nog een optie 3: adoptie op afstand, dat zou betekenen dat we voor altijd bij pleegvrouwtje zouden mogen blijven wonen, en dat we adoptie op afstand ooms/tantes zouden krijgen die ons financieel steunen. Daar hadden wij wel oortjes naar!
En deze waren gelukkig heel snel gevonden, wij hebben nu drie superlieve adoptie op afstand tantes: Maaike, Petra en Miranda😽
Dank zij hun mogen wij hier blijven wonen, de plek waar we ons fijn, veilig en gelukkig voelen 🥰

Odie en Garfield zijn volledig op afstand geadopteerd door Maaike, Petra en Miranda.