Gastgezinnen vertellen

26 augustus 2015

Lieve Klaas
Het was de avond voor eerste pinksterdag dat ik een melding kreeg van een extreem magere kat die in een woonwijk liep. Ik zag een foto en wist dat ik zo snel mogelijk moest komen.
Het was eerste pinksterdag om 10 uur s’ochtends dat ik je voor het eerst zag, en ik schrok enorm, manneke wat is jouw allemaal gebeurd ?

Je was bang, maar de stukjes vis die ik je toegooide kon je toch niet weerstaan.
Helaas werkte je neus niet, en rook je de vis in de vangkooi niet.
Je dreigde steeds weg te willen lopen, maar toen ik ging zitten en je lokte met een spoortje vis kwam je toch dichterbij.

Het duurde zo een tijdje, maar ik zou daar nooit meer weggaan zonder jouw!
Langzaam begon je me te vertrouwen, kwam dichterbij en liep uiteindelijk zelf het mandje in, we waren zo blij op dat moment!!
Ik heb je meegenomen naar huis, je kreeg je eigen appartementje, en heel vaak op een dag kleine beetjes eten.
Twee dagen later ben ik met je naar de dierenarts geweest, je was zwaar ondervoed en uitgedroogd, en zat onder de bulten en wondjes, je woog maar 2,5 kilo.
Er is een uitgebreid bloedonderzoek gedaan, waar later waardes uitkwamen die wezen op uitdroging en vermagering.
Eerste prioteit was dat je aan zou komen, en gelukkig werkte jij heel goed mee.

We waren direct vriendjes, je dankbaarheid was zo enorm groot.
En je eetlust ook !
Je bleek een lintworm hebben, dus werd extra behandeld tegen wormen.

Ik merkte dat je last van je oor had, bij controle bij de dierenarts bleek je een flinke poliep in je oor te hebben, wat ontzettend veel pijn gedaan moet hebben.
Zodra je boven de 3 kilo was werd je eerst aan de poliep in je oor geopereerd, daarna moest je een vervelende kap dragen. Toen je wakker werd en dat merkte was je niet erg happy.
Maar al snel waren we weer de beste vriendjes.
Twee weken later werd je geopereerd aan de bulten op je lijf, die bij het oog werd weggehaald en nog twee op je rug.Ze zijn naar pathologie gestuurd en gelukkig waren het gewoon cystes, niet kwaadaardig, dat was een hele opluchting.

De kap moest nog eens twee weken omblijven, maar jij kon er inmiddels goed mee omgaan.
Je had een gewicht bereikt van 3,5 kilo, maar helaas begon je weer af te vallen.
Er is nogmaals een bloedonderzoek gedaan, maar daar kwam niet uit wat en of je iets mankeerde. Ondertussen bleef ik jou verwennen met de lekkerste hapjes en knuffels. Wanneer jij het tijd vond om te eten, zette je je sirene aan, en ik rende dan direct weer naar je toe.

En jij genoot……….je genoot enorm !!
Hoelang geleden zal het geweest zijn dat je dit hebt mogen meemaken?
Ik kwam er ook achter dat je doof was, dat vermoeden had ik al, maar nu wist ik het zeker. Door middel van gebarentaal leerde ik je allerlei dingen, je was een slimme jongen want je had het snel door.
Ineens werd je ziek, je wilde niet meer eten, ik ben direct weer met je naar de dierenarts gegaan, en het bleek dat je het calicivirus had opgelopen, je tong was kapot waardoor je niet meer kon eten.
Met medicatie ben ik weer naar huis gegaan.
Die week is een rollercoaster van gevoelens voor me geweest.

Dag en nacht gaf ik je eten medicijnen en vochtinfuus.
Vier keer heb ik op het punt gestaan om je in te laten slapen, maar elke keer stond je daarna weer op om te gaan eten.
Ik heb bij je gelegen, met mijn hoofd op jouw hoofd en heb je gezegd dat je mag gaan, maar jij deed je ogen open en keek me met heldere smekende oogjes aan………..”nee laat me niet gaan, ik ben nog niet klaar met dit leven !!”

Ik beloofde je met je mee te vechten zolang dat jij zelf ook wilde.
And we did it!!!
Jij kwam er weer helemaal bovenop!!
Wat een sterkte vent ben je toch, zoveel wilskracht en vechtlust.

Aangezien de fiv/felv test negatief was en je geen andere ziektes had, besloot ik dat je lekker in de groep mocht.
Je mocht je appartementje verlaten en binnenshuis leven.
En ook daar genoot je weer enorm van.

Je vond de andere snuiten allemaal prima, alleen als kittens te wild bovenop op jouw sprongen maakte je wel duidelijk dat je daar niet van gediend was, door je kungfu meppen uit te delen.
De andere snuiten respecteerden jou ook allemaal direct.

Je genoot van het binnen zijn, en ging ook regelmatig naar buiten.
Heerlijk in het zonnetje liggen deed je maar wat graag.
Maar ook bij mij op schoot liggen, wat was je toch een heerlijke knuffelkous Klaasje.

Je kreeg al heel snel de naam Klaas Knor van me, want van jezelf poetsen had je nog gehoord, en wanneer ik dat bij je wilde doen, was je meteen verdwenen, geen polonaise aan je lijf!!

Je was niet helemaal zindelijk, plassen deed je netjes op de bak, maar poepen deed je er standaard naast, ik heb het je nooit kwalijk genomen, ik ruimde het gewoon op.

Bij de laatste controle bij de dierenarts waren we er toch wel van overtuigd dat je al een oud baasje bent. Je had inmiddels ook last van artrose, daar kreeg je pijnstilling voor. En nu was er één nier vergroot.
We besloten geen behandelingen onderzoeken en operaties meer bij je te doen, maar je alleen nog maar te laten genieten van je oude dag.
Door de pijnstilling had je weinig last van je artrose, en je maakte nog steeds dagelijks te wandelingetjes.

Ik bleef je verwennen, je stond elk uur in de keuken omdat je dan eten wilde, en je begon je als een King te gedragen, niet al het eten was goed meer, nee je wilde alleen nog maar culinaire hapjes. En als ik dan iets gevonden had wat je erg lekker vond was je daar drie dagen later alweer op uitgekeken.

Al je facebookfans leefden enorm mee, en de postbode zal nooit meer vergeten dat er op mijn adres een Klaas Knor woonde, de pakketten met eten en speeltjes waren niet aan te slepen.
Wat waren we daar blij mee !!Er zat altijd wel weer eten bij wat we nog niet kenden en wat jij met smaak op at.

De kaarten die jij ontvangen hebt zijn ook niet meer te tellen, wat geweldig toch allemaal he Klaas, al die mensen en snuiten die zo met jouw meeleefden, hartverwarmend.
Ik wist dat het moment zou komen dat ik afscheid van je moest nemen, ik wist ook dat jij me zou laten voelen wanneer die tijd zou zijn.
Ik had alleen gehoopt dat we nog langer van elkaar mochten genieten.

Maar lieverd, je lijfje kon niet meer. Je werd verkouden, snotterde alles bij elkaar, en dit was net teveel van het goede.
Gisteren voelde ik het al aan……….vanmorgen was het duidelijk….jij was klaar om te gaan……
Veel verdriet, maar ook fijn dat ik het zo duidelijk voelde.
Ik heb je nog volop geknuffeld, lekkere hapjes voorgezet, waar je steeds een beetje van at, en ik heb je geborsteld waar je nog heerlijk van genoten hebt.

Je was heel rustig naar de dierenarts, normaal poepte je altijd in je mand, en vond je het maar niks om op de behandeltafel te moeten, het liefste ging je zo snel mogelijk weer naar huis, naar je lekkere hapjes mandjes en knuffels.
Maar vandaag liet je het allemaal gaan, we wisten beiden wat er ging gebeuren.
Ik heb je bij me op schoot genomen, en tijdens onze knuffelsessie ben jij naar de regenboogbrug vertrokken, mijn tranen maakten jouw mooie vachtje nat.
Je bent heel rustig ingeslapen, en ligt er nu ook bij alsof je elk moment weer wakker kan worden.

Ik zou willen zeggen, het is goed zo, en diep in mijn hart weet ik dat ook, maar de pijn in mijn hart is nu vele malen groter, ik mis je nu al lieve Klaas !!
Op dit moment stromen de tranen weer over mijn gezicht, jou te moeten missen is zwaar, enorm zwaar.
We hebben zo’n intense band opgebouwd, ik ben al die maanden zo intensief met je bezig geweest.

Leegte………
Dat is het woord, je laat een enorme leegte achter!!
Maar die plek in mijn hart zul je altijd behouden Klaas, je bent heel speciaal voor mij, en ik ben dankbaar dat ik je nog heel veel liefde heb mogen geven.
Je bent niet lijdend ergens in de struiken overleden, maar in een mand vol met liefde van alle poezensnuitjes en mij, en alle mensen die jouw kennen.

Morgen laat ik je cremeren, en daarna kom je weer “Thuis”, de plek waar jij gelukkig was.

Dag lieve King KLaasje Knor, kanjer van me, dank je wel voor je vertrouwen vriendschap en knuffels.

Hele dikke knuffel van je pleegvrouwtje Bianca

68 reacties